Hannover, rijden over de prairie.

Hannover, 12 december 2017
Rijden over de prairie.
Met de smaak van chocolade nog in mijn mond rijden we van Stellenbosch naar de Drakensbergen. 1400 km. Met een stop in Hannover. We hadden ook kunnen kiezen we Alkmaar, Middelburg, Groningen……. Pioniers, Boeren, die hun nazaten willen blijven confronteren met door heimwee doorspekte nationale gevoelens. Enfin de wijnproeverij gisteren was voor mij een feest. Welke vrouw houdt niet van bonbons? Die afdronk, die nasmaak dat was een waar feest. Nooitgedacht dat 5 totaal verschillende gevulde chocolaatjes in combi met diverse alcoholische druivensapjes echt een engeltjes verhaal zou worden. Mijn tong is er nog nat van. Gedachten die nodig zijn om onze rit om te leuken. Voor me zie ik de honderden kilometers asfalt op de 2 baans weg voorbij schieten. Met op heuvels af en toe een derde baan om de enkele kruipende vrachtwagens te omzeilen. Lins en rechts vlakte, vlakte , vlakte. Met geel dor gras. Af en toe lage doornige struiken. Aan de horizon kale rotsen. Hier en daar lopen uitgeteerde koeien. Op zoek naar voedsel. 3 meter hoge houten palen waarlangs elektriciteitsdraad wordt geleid flankeren onze route. Het doet me denken aan de oude telefoondraad palen. Verspreid over het landschap doemen af en toe ouderwetse kleine windmolens op. Het lijkt er op dat er weinig water te winnen is. De temperatuur loopt op. De lucht trilt. Voor me zie ik een fata morgana ontstaan. Alsof we midden in een Western zitten. Wij op ons stalen ros. Met aanzienlijk meer PK. dan in Bonanza en Rowhide.
Ik kijk opzij. In gedachten zie ik Lucky Luck voorbij komen. En neem een slokje water uit het flesje dat ik ’s morgens nog heb gevuld.