Op weg naar Rundu; terug in de tijd.

In het nationaal park Etosha, ter grote van Nederland, is geen pinapparaat te vinden. Na 110 km rijden bereikten we Tjumeb, een grotere plaats waar wel banken aanwezig zijn. Tijd om de 500 euro’s even om te wisselen. Al snel blijkt de bank niet lean georganiseerd te zijn. Wachten en nog eens wachten. Na 40 minuten belanden de euro’s aan de andere kant van het loket. Wat er daarna gebeurt is een raadsel. Formulieren worden ingevuld, stempels worden gezet, op de pc wordt gekeken, kopie van paspoort gemaakt, thuis adres genoteerd en na 20 minuten staan we buiten met een dikke stapel Namibische dollars.
Wat een bureaucratie in dit land. Zelfs bij een museum, 20 km. verwijderd van de geasfalteerde weg, met een bezoek van 6 personen per dag, geven we gedwee ons thuisadres op. Waarom?
We zetten onze weg voort via Grootfontein richting Rundu. Met een onderbreking voor een overnachting. Hier, in de bush, worden iedere avond de petroleumlampen bij je huisje nog aangestoken. We zitten buiten bij het schijnsel van de petroleumlamp te luisteren naar de krekels en andere ondefinieerbare bushgeluiden. Wat wil een mens nog meer!
400 km rijden naar de volgende plek, Bagani. Plotseling op een afstand van 1oo km verwijderd van de Angolese grens passeren we een regio post. Hebben we vee aan boord? Nee, dan kunnen we door rijden. Direct daarna storten we ons in het “echte” Afrika. Het plaatjesboek van de “oude zondagsschool” bestaat hier nog. Kleine nederzettingen omheind met stokken waarin rondavels van stokken staan. De oude kraal floreert hier. Het schamele vee wordt tussen stokken bijeen gehouden. De karbouwen ploegen het land om. Vrouwen staan met grote stampers in potten het gewas fijn te malen. Zoals je op de afbeeldingen van Conimex ziet. Droom ik? Oma’s lopen met takken als steunstokken. Geen rollator bij de hand.
Het is oppassen tijdens het rijden. Geiten, koeien, kippen lopen vrij rond. Het enige kapitaal dat deze mensen bezitten willen we niet van ze afnemen. Mensen lopen barrevoets langs de weg. Vrouwen soms met een boomstam op het hoofd.
Om te voorkomen dat we stranden tussen de geiten tanken we diesel daar waar het kan. Soms duurt het honderden kilometers voordat we bij een tankstation kunnen aanleggen. Gelukkig heeft onze pick-up/SUV/safariwagen twee tanks.

Inmiddels is het stof van Etosha weg geregend. Want de regentijd is begonnen. Dat hebben we ’s nachts in ons tentje mee gekregen. Maar we lagen hoog en droog.