Berg en Dal, de finale
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
27 November 2017 | Zuid-Afrika, Letaba
Berg en Dal, 25/11 2017
Finale van “Het Carnaval der dieren”. (Camile Saint Saëns)
De laatste dag in het Kruger klinkt Jan niet als muziek in de oren. Het is een druilerige grijze dag, deze 15e dag. Eén zoals we die in Holland kennen en niet in Afrika verwachten. Met m’n hardroze fleece vest aan sjok ik achter Jan aan richting de auto. In de hoop dat we in een uurtje nog dieren kunnen spotten. Na vele kilometers stoppen we voor de zoveelste keer bij een olifant. Spontaan rolt uit mijn mond: “Nu heb ik wel genoeg olifanten gezien!” De verzadiging treedt bij mij op. Na 2 uurtjes keren we huiswaarts. En vragen ons af waar al die beesten toch zitten. Jan kan moeilijk afscheid nemen van zijn 2e liefde: Het Kruger Park. We besluiten om 17 uur, als de schemering intreedt, op de valreep nog een afscheidsrondje te rijden. Ook dit keer laten de beesten verstek gaan. Beestenweer? Welnee. Of toch? Inmiddels is het bijna zes uur. Oppassen dus dat we voor half zeven binnen de poort van het kamp zijn. Plotseling zien we op enkele meters van de weg iets bruins zitten. Hij staart ons aan. Twee oortjes staan recht overeind, hij likt met z’n poten z’n kop schoon. Een luipaard! Rustig kijkt het dier ons aan, spiedt naar links en naar rechts, poten opgetrokken zodat het beest ieder moment in de aanval kan gaan. Hij beweegt. Mijn camera ook. Mijn hart slaat op hol. De adrenaline giert door onze aderen. “Heb ik geregeld voor jou Jan. Deze finale krijg je van mij.” De klok tikt door. Nog even spotten. Het gevlekte luipaard komt in beweging. Zonder gêne poept hij frontaal in ons vizier. Nog 10 minuten voor sluitingstijd, nu moeten we echt gaan. Met tegenzin trapt Jan het gaspedaal in. Verbaast kijken we elkaar aan. 50 meter verder bevindt zich de toegang tot het kamp. De poort is reeds half gesloten als we over het wildrooster rollen naar de 10 meter verderop gelegen benzinepomp. Ook ik stap uit om heldhaftig midden op het klinkerpad naar de kampwinkel te lopen. Niet doodsbang voor het machtige luipaard dat 60 meter verderop staat en met een topsnelheid binnen enkele seconden mijn “kop” kan aflikken. Maar wel voor de slangen, die ik niet zie, maar die mogelijk in de berm kunnen kruipen.
Finale van “Het Carnaval der dieren”. (Camile Saint Saëns)
De laatste dag in het Kruger klinkt Jan niet als muziek in de oren. Het is een druilerige grijze dag, deze 15e dag. Eén zoals we die in Holland kennen en niet in Afrika verwachten. Met m’n hardroze fleece vest aan sjok ik achter Jan aan richting de auto. In de hoop dat we in een uurtje nog dieren kunnen spotten. Na vele kilometers stoppen we voor de zoveelste keer bij een olifant. Spontaan rolt uit mijn mond: “Nu heb ik wel genoeg olifanten gezien!” De verzadiging treedt bij mij op. Na 2 uurtjes keren we huiswaarts. En vragen ons af waar al die beesten toch zitten. Jan kan moeilijk afscheid nemen van zijn 2e liefde: Het Kruger Park. We besluiten om 17 uur, als de schemering intreedt, op de valreep nog een afscheidsrondje te rijden. Ook dit keer laten de beesten verstek gaan. Beestenweer? Welnee. Of toch? Inmiddels is het bijna zes uur. Oppassen dus dat we voor half zeven binnen de poort van het kamp zijn. Plotseling zien we op enkele meters van de weg iets bruins zitten. Hij staart ons aan. Twee oortjes staan recht overeind, hij likt met z’n poten z’n kop schoon. Een luipaard! Rustig kijkt het dier ons aan, spiedt naar links en naar rechts, poten opgetrokken zodat het beest ieder moment in de aanval kan gaan. Hij beweegt. Mijn camera ook. Mijn hart slaat op hol. De adrenaline giert door onze aderen. “Heb ik geregeld voor jou Jan. Deze finale krijg je van mij.” De klok tikt door. Nog even spotten. Het gevlekte luipaard komt in beweging. Zonder gêne poept hij frontaal in ons vizier. Nog 10 minuten voor sluitingstijd, nu moeten we echt gaan. Met tegenzin trapt Jan het gaspedaal in. Verbaast kijken we elkaar aan. 50 meter verder bevindt zich de toegang tot het kamp. De poort is reeds half gesloten als we over het wildrooster rollen naar de 10 meter verderop gelegen benzinepomp. Ook ik stap uit om heldhaftig midden op het klinkerpad naar de kampwinkel te lopen. Niet doodsbang voor het machtige luipaard dat 60 meter verderop staat en met een topsnelheid binnen enkele seconden mijn “kop” kan aflikken. Maar wel voor de slangen, die ik niet zie, maar die mogelijk in de berm kunnen kruipen.
-
27 November 2017 - 22:51
Hans Haveman:
Wat een mooie ervaringen in het Krugerpark en daarbuiten. Die slang had ik wel op afstand willen zien, maar de hyena, cheetah en een poepend luipaard zijn wel heel bijzonder. En teveel olifanten? We kunnen het ons niet voorstellen. Veel plezier. Leuk om jullie te volgen. Miriam en Hans. -
27 November 2017 - 22:56
Manon Smit:
Op t puntje van mijn stoel volg ik jullie avonturen om toch n graantje van het prachtige Afrika te mogen mee pikken. Heel leuk om te lezen wat jullie zien en meemaken. Geniet maar met volle teugen -
28 November 2017 - 12:23
Marion Lubberink:
Het is weer een erg mooi reisverslag. Ik was er niet bij maar zo voelde het wel. Nog veel plezier en hopelijk komen er nog meer van dit soort verhalen die ik met plezier lees
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
