Op weg naar Cradock, een verboden glimlach.

Op weg naar Cradock; 27 november 2017.
Een verboden glimlach bij een ongeval.
Terwijl we weer 600 kilometer via binnenwegen rijden mijmer ik. Gisteravond sinds 16 dagen kunnen internetten en appen. Het was een opluchting om weer contact met “onze wereld” te hebben. Oei, toch een beetje afhankelijk geworden?
Kilometers van het intrigerende landschap vliegen voorbij. Dorpjes liggen vaak 50 tot 100 km. uit elkaar. In de verte zie ik meerdere auto’s op de smalle, tot dan toe stille, weg staan. Is er iets gebeurd? We komen naderbij. Worden gedwongen te stoppen. Links ligt een gekanteld vrachtwagentje. In de berm liggen overal levensmiddelen verspreid. Waaronder open dozen waaruit zakken chips zijn gevlogen. De blanke politie agent geeft een teken dat het oponthoud nog even kan duren. Motor uit. Dus kijken naar het spektakel. De vele zwarte Afrikaners die er rondlopen mogen de rotzooi opruimen. Eén loopt met een schep en een gevonden zak chips in de hand. De ander met een bezem. Samen slenteren ze al heerlijk snackend rond. Het asfalt is wit. Het ruikt naar zeeppoeder. Uit de brandweer wagen tegenover ons stappen mannen in uniform. De slang wordt uitgerold en het water vloeit over de straat. Ik wacht tot het gaat schuimen. Dat wordt straks glijden naar Cradock. Van verre komen twee, in oranje overall, gestoken Afrikaners aangelopen. Ieder met een witte zak met rood zand. Ja hoor, nu is een klein stukje asfalt rood i.p.v. wit. Inmiddels staan er achter ons meerdere wagens. Op de andere rijbaan voor ons zie ik de rij ook groeien. Maar goed nieuws. De blanke agent gebaart dat we over de ene met rood bedekte rijbaan mogen rijden. Jan trekt op. En dan… op de rem. Met een schok staan we naast de gekantelde vrachtwagen. De verkeersregelaar aan de tegenoverliggende rijbaan heeft ook het teken GO gegeven. Daar staan we dan tegenover elkaar. Behendig manoeuvreert Jan ons tussen de obstakels door. We glimlachen naar elkaar en zeggen: “ja, dit maakt reizen nou interessant”.