De Varkensbaai.

Na 350 km. rijden arriveren we een afgelegen moerassig gebied. Wees op je hoede. Er liggen hier krokodillen. Ons geschiedenisboekje vertelde dat hier heftig is gevochten. De contrarevolutionairen en Amerikanen tegen de uiteindelijke winnaars: de revolutionairen. Al wandelend verkennen we het gebied. Om vooral erachter te komen waarom juist hier een 3 daagse strijd is gevoerd. Wat ik zie zijn kleine open vissersbootjes, dominoënde rimpelige mannetjes op het strand, paard en wagen vuilnisophaaldienst. Tot nu toe heb ik amper zwerfvuil zien liggen. Heeft de Cubaan niets te besteden of is hij zo proper?
Ook hier proberen we aan brood te komen. Geen winkel te zien in dit 2 straten tellend dorpje. Geen neonletters, posters of reclameborden. Plotseling zie ik links van mij een grote ouderwetse witte fabriekshal. Mijn Spaans is minimaal. Maar op de muur zie ik letters waar uit ik het woord “panne” en “dulce” haal. Ik trek Jan aan z’n arm mee. “Kom op, dit is vast een broodfabriek”. Alhoewel de geur van gist het laat afweten. Nieuwsgierig stappen we langs een openstaande deur een donkere ruimte binnen. Links zie ik een kantoortje. Donkere wanden, houten stoel en schamel bureautje. Met daarop 6 witte kadetjes. Bingo. We lopen verder door een kleurloze armetierige gang. Op zoek naar personeel. Plots stappen we in een enorme lege ruimte. Daar zitten twee in wit geklede werkeloze bakkers. Verbaast kijken ze ons aan. “Panne?” stotter ik vragend. En dan in een universele taal schudden ze beiden hun hoofd. Wijzen op hun horloge. Om 12 uur is het “finito”. Al het brood is op. Geen meel meer? Of mag men beperkt bakken? Ik hoop dat ik daar nog achter kom.