Trinidad

Weer voert het Peugeotje ons verder over de schamele infrastructuur. Aangezien de benzine pompen dun zijn bezaaid nemen we geen risico. Maar om te tanken moeten eerst de paspoortgegevens genoteerd worden. En dan? Geen idee. Big brother watching You?
Plotseling staat er midden op de autostrada een man met ogenschijnlijk een uniform aan. Pet en wit overhemd. Al fluitend gebaart hij ons tot stilstand. Verontrust kijk ik Jan aan. “Hebben we te hard gereden?” De man werpt een blik op de achterbank. Zegt in gebroken Engels dat hij wil mee rijden naar de “office”. Twee seconden later geeft Jan plank gas. De bedoeling is duidelijk. Oeps, is dat een kennismaking met het andere Cuba?
Een dag later lopen we een eeuw terug in de tijd. Trinidad, een stadje waar de tijd stil staat. Ongelijkmatig gevormde keitjes vormen de straat waarover paard met wagen en koets hobbelen. Hier komt de groenteboer nog te paard. Het water wordt in tanks bij de huizen aangevoerd. Geen glazen ruiten maar traliewerk met houten luiken in de huizen. Paleizen die meer op herenhuizen lijken. Met afgebladerde fresco’s. Waar je een “café creool” kunt drinken. Cubaanse melodieën vullen de atmosfeer vanuit de huizen. Muzikanten bezetten de hoeken van de straat. Hier en daar zit een man op leeftijd op de stoep een dikke Havana te roken. Verderop lopen meisjes met witte kniekousen, korte blauwe broekrokjes en witte bloesjes aan. De school is zojuist afgelopen. En dan settelen ze zich op de stoep onder de wifi rook van een restaurant. Met hun kostbare smartphone in de hand. Dit zijn duidelijk de beter gesitueerden. Maar hoe zit het met al die anderen?