De wonderen zijn de wereld nog niet uit: Tikal

Gewapend met insectenspray, zonnebrandzalf, flesje water en “slangenstok” zitten we in het busje. Uit voorzorg goed ingepakt uit bescherming tegen insecten, slangen en de stekende zon. Op weg naar de overblijfselen van de beroemde Maya tempels in Tikal. Een rit van enkele uren vanaf onze verblijfplaats Flores in het noorden van Guatemala. De jonge chauffeur knipoogt naar mij. Want tussen hem en mij zitten fanatieke biologen in het Spaans enthousiast verhalen over allerlei dieren uit te wisselen. Die uiteraard in de jungle van Tikal, het nationale park, rond lopen en vliegen. Af en toe werp ik een blik van herkenning op de foto’s, van de smartphone, die worden uitgewisseld. Marmotten en eekhoorns ken ik. Maar dan gaat het over zwart en rood koraal. Ik vermoed dat het over de oceaan gaat. Met expressie wordt gesproken over spitse snuiten en grote ogen. Dan schrik ik. Het gaat over de beruchte koraalslang die hier rond waard. Ik was me er terdege van bewust. Doch angst is een slechte raadgever. Stoer kijk ik door het raampje van de bus. Vlak voor de entree zie ik achter elkaar verkeersborden aan de zijde van de weg. Voor overstekend wild. Geen herten. Maar waarschuwing voor overstekende poema’s, miereneters, apen en slangen. Het was even slikken. Maar ach…ik heb de wandel (slangen) stokken bij me.
Opgewonden stappen we uit het busje. Op de mysterieuze heilige grond. Daar waar de Maya’s eeuwen geleden hun rituelen ten uitvoer brachten. Waar veel offers gebracht werden. Samen met een gids, die in rap tempo de jungle introk, slingerden we tussen de palmen en reuze kamerplanten over vele boomwortels. Af en toe krijste een inheemse vogel en slingerde een aap van tak naar tak. Totdat we bij één van de vele tempels uitkwamen. Je waant je in de film van Indiana Jones. Maar wij staan hier echt. Een wereldwonder. Imposante torenhoge piramide vormige tempels. Samengesteld uit enorme brede stenen traptreden. ’s Nachts het territorium van de dieren. Overdag het walhalla voor de toerist. Dit dwingt respect af. Hoe hebben de Maya’s dit enorme complex vanaf de 7e eeuw v.Chr. kunnen bouwen?
In hoge snelheid lopen we in de klamme hitte van 30 graden van de ene tempel naar de andere. Er liggen uitdagingen op de loer. Het beklimmen van de monumenten. De ene na de andere. Met meer dan honderd treden. Die soms een halve meter boven elkaar liggen. Dat wat ik een jaar gelden nog voor onmogelijk hield, lukt nu. Met een moderne ijzeren heup klauter ik op een historisch spectaculair monument. Wat een wonder.
Ik ben de koning te rijk. Ik sta op de tempel van de koning. Voor mij staat die van de koningin. Op het werelderfgoed met een implantaat.