De weg eindigde

Als je twee maanden op reis bent kan het gebeuren dat er ook wel eens niet geheel volgens de planning gaat of dat er geïmproviseerd moet worden (zoals het volgen van de geplande bus met een taxi). Ik moet eerlijk zeggen dat we met volle teugen genieten van (wat wij noemen) het onverwachte dat deze manier van reizen met zich meebrengt.
Een voorbeeld is een recente ervaring. We waren onderweg van het Carara nationale park (Costa Rica) naar ons volgende verblijf in de buurt van Samara. We kwamen er al snel achter dat ons onderkomen niet in het stadje zelf was maar ‘iets’ daar vandaan. Vreemd vonden we het ook dat ons navigatie systeem aangaf dat onze eindbestemming langs een zandweg lag. We wisten het niet precies en besloten om maar naar Samara te rijden en daar verder te zoeken. In Samara nog maar eens opnieuw de navigatie ingesteld en een pop-up dat er geen weg te vinden was. Dan maar gewoon in de richting rijden was onze conclusie, het is immers niet meer dan 10-15 km. Meteen na Samara veranderde de weg in een onverharde keienweg en de snelheid ging omlaag naar 5 km/uur. We volgden de weg totdat we op een keienoever bij een riviertje eindigden. Einde verhaal. We keken elkaar aan en vroegen ons af waar we verkeert waren gereden. Dan maar de auto uit en kijken of we iets over het hoofd zagen, ik zag dat de autosporen gewoon in de rivier verdwijnen en na enig turen zagen we aan de andere kant iets verderop een spoor. Dan maar de rivier in was de conclusie, per slot van rekening hebben we een 4x4. Ik had al gezien dat de bodem van de rivier niet zichtbaar was en onze 4x4 was een ‘laag’ type. Hupsakee, gas, en God helpe ons en we waren droog aan de andere kant. Later hoorden we andere verhalen over toeristen tijdens hoog water seizoen en vele kilometers omrijden. Bovendien bleken er ook nog krokodillen in de rivier te zitten. Dit is waar we achteraf erg om hebben gelachen maar waar we op het moment zelf even dachten…en nu?.