Slavenhuisjes

Slavenhuisjes

Het is onvermijdelijk om in Bonaire stil te staan bij het verleden. Het is ook iets wat we willen ervaren. Wat heeft Nederland hier bewogen om het eiland te annexeren. Met onze riante huur SUV trekken we naar het zuiden. Realiserend dat het enorm contrast gaat worden duiken we toch onderweg eerst in de zee. Getooid met snorkel op zoek naar bont gekleurde vissen. Die we doorgaans alleen in aquaria zien. Na deze recreatieve verpozing begint het echte werk. We naderen de zoutwinning. Het witte product waar eeuwen geleden slaven voor nodig waren om te winnen. Het witte natuurproduct doet je ogen dicht knijpen. De hitte, 31 graden, is op deze kale vlakte ondragelijk. Ooit was de West-Indische Compagnie hier de exploitant. Dat kan. Maar de wijze waarop is onaanvaardbaar. Zij voerden de Trans-Atlantische slavenhandel. Om het iets dichter bij huis te brengen denk ik aan AKZO. Ooit waren zij ook eigenaar van deze industrie. We rijden door. Even verder parkeert Jan met respectvolle afstand. We zien voor ons de slavenhuisjes. In de boekjes omschreven als toeristische attractie. Enige gêne overvalt ons. Stilletjes stappen we uit. Staren links om naar de pijnlijk witte stenen kleine huisjes. Met twee vierkante openingen met een diameter van 100 cm. Waardoor de slaven naar binnen konden kruipen. Rechts in de verte zien we de hagelwitte zout bergen bij de brakke waterplassen. En voor ons de idyllische turquoise blauwe zee. De huisjes doen mij meer denken aan grafmonumenten op begraafplaatsen in Zuid-Europa. Klein waar je net languit in kunt liggen. Ik beeld me in dat je ’s morgens op staat uit dit onderkomen. De zon brandt op je hoofd. Geen zonnebril, geen hoofddeksel, schamel gekleed, geen UV factor op je uitgemergelde lijf, amper gegeten, weinig gedronken en geboeid met zware metalen kettingen. Uit angst dat je wegloopt. Want je was eigendom van de zoutexploitant. We weten het allemaal. Het is het verleden. Maar het laat z’n sporen na. Nu nog in deze tijd.