Korte ontmoetingen.

Korte ontmoetingen.

De laatste dag. Voor me zie ik de azuurblauwe zee. Met de wonderbaarlijke sprookjeswereld. Hier en daar steekt een witte kop zich even boven de donkerblauwe golven uit. Gisteren zwom ik daar nog. Turend door mijn duikbril in het glasheldere water snakkend naar zuurstof door mijn pijpje. Maar wát is dat koraal mooi. Iedere duik ontmoet ik weer, voor mij nieuw onbekend, leven. Meterslange papagaai vissen, een rode onderwater spin. En nu naast mij, op het terras van het appartement, komen de heremiet kreeften ons gezelschap houden. Goedemorgen!

Ik denk terug aan al die korte momenten dat we interessante mensen spraken. Ze hadden allemaal iets gemeenschappelijks. Ze lieten hun land achter zich en zoeken het geluk op de Antillen. Soms zijn ze al decennia geleden uit Nederland vertrokken. Om hier van de rust en eenvoud te genieten. Door de jaren heen hebben zij deze verwachting moeten bijstellen. De oprukkende populariteit van de Antillen eist z’n tol. Hun kinderen die hier zijn geboren en de oorspronkelijke bewoners kunnen met moeite woonruimte vinden. Huizen worden opgekocht en gebruikt als tweede huis. Voor het overgrote deel van het jaar staat het leeg. Ik denk terug aan de ontmoeting met twee dametjes. In de kleine markthal aan het water in Kralendijk (dijk van koraal). Wachtend op de bootjes met handelswaar uit Venezuela. Jaren kwamen boeren van 23 kilometer ver, overzee, hun producten verkopen. Aan de smachtende mensen van Bonaire. Door de erbarmelijke omstandigheden t.g.v. wanbeleid door president Maduro komen de bootjes niet meer. Eén op de zes Venezolanen is het land ontvlucht. Op Bonaire wordt niets verbouwd. Alles wordt van ver over zee ingevlogen of per boot aangevoerd. De prijzen zijn hier torenhoog. Zelfs basisvoedsel is voor ontzettend veel mensen onbetaalbaar geworden. Ze missen de goedkope groenten uit Venezuela. De armoede heeft hier een flink gat in het leven geslagen.

In het buitengebied zie ik schamele bijna onbewoonbare huisjes staan. Even verderop staan langs de weg moderne grote villa’s. Wonen die mensen daar permanent? Of is het een vakantieverblijf? Zij willen graag hun levenstandaard blijven vasthouden. Zo ontdekken we in die contreien een bord met duiding: golfbaan. De nieuwsgierigheid wint het van de hitte. We slaan af en volgen op de hobbelige met bulldozer glad gestreken zandweg in. Om de honderd meter, bij iedere bocht, staat een stralend blauw bordje golfbaan, 18 holes, met pijl. We zien nergens hier groen gras op dit hete dorre met cacteeën vergeven eiland. Na tien minuten geloven we het niet meer. Op de wegenkaart staat niets aangeven. De bordjes blijven komen, voor de volhouders. Langzaam bereiken we in dit verlaten gebied de zee. Met zand, stenen en loslopende ezels. Geen golfbaan te zien. In de verste verte niet. We blijven de bordjes volgen. Het lijkt een 1 april grap. Plots zie ik in de verte een auto, een met golfplaten okergele schuur en een strook met groene doornachtige struiken. We volgen de weg die inmiddels op de zandvlakte gemarkeerd is door rijen stenen. En dan stappen we uit. Er loopt een vrouw met petje op, blonde paardenstaart en kort blauw plissé rokje aan. Ze ruimt haar clubs in een zeecontainer op. We groeten. “Het is heet” uit ze als begroeting. Om ons te informeren? Ze springt in haar witte stationcar en weg is ze. Wij lopen zielsalleen het terrein op. Zien een kale vlakte. Met her en der, 18 holes, stukken kunstgras van 2x2. De driving range is overdekt. Hier voor de zon, bij ons tegen de regen. Terwijl ik fictief de ballen sla zie ik de onstuimige zee voor me. Mooi plaatje. Maar vooral veel cactussen. En wat loopt daar op de golfbaan? Een ezel. Hij voelt zich thuis. Want welke ezel legt op 20 minuten van de verharde weg in het zand tussen stenen en cactussen een golfbaan aan? Om in de zinderende hitte met genadeloze zonnestralen te spelen. In ieder geval kijkt de ezel blij. Hij balkt van plezier en komt ons tegemoet. Ook voor hem is deze korte ontmoeting weer een hoogtepunt van de dag.