Op bezoek bij de Pinquinerios

We laten het merengebied en de vulkanen achter ons. Onze wandeling, gisteren, door het regenwoud houdt ons nog even bezig. Een slingerend pad tussen metershoge bamboe en allerhande in het wild groeiende kamerplanten bracht ons bij de cascades. Daar vonden we wanden van wel 20 meter hoog bedekt met reuzenrabarber, allerlei soorten varens en een nevel van het water. Tussendoor balanceerden we over boomstammen die waren ge-upgrade tot bruggetjes.
Nu rijden over de panamericana snelweg 70 km naar het zuidwesten. En hier eindigt de weg op het vaste land.
De resterende 2000 km van Chili wordt gevormd door kleine en grote eilanden. Ook wij steken met de veerboot over naar een eiland, Chiloé. Een gebied dat tot werelderfgoed is gekozen. Doordat het eeuwen geïsoleerd heeft gelegen heeft men tradities kunnen koesteren.
Onze eindbestemming van vandaag is Castro, de hoofdstad. De auto rijdt de veerboot, met Wi-Fi, af. Alvorens bij ons reisdoel aan te komen slaan we rechtsaf in westelijke richting. Naar de Pacific. De afgelopen dagen las ik dat er bij Mar Brava pinguïns broeden. Wel te bereiken via een moeilijk begaanbare weg. Inmiddels hebben we niet zo’n vertrouwen meer in onze wegenkaarten, boekjes en andere aanwijzingen. Het kost allemaal wat tijd om de weg te vinden maar die tijd hebben we en de weg vinden we. Het landschap is zacht glooiend, met groene weiden, boompartijen en zachtgele strandjes. We draaien van de geasfalteerde weg af en begeven ons op een breed grindpad richting zee. Na ettelijke kilometers vragen we aan een passant, een sjofele ongeschoren met een mond vol rottende tanden man met kruiwagen in de middle of nowhere, waar de “pinquinerios” zijn. We hebben ergens de klok horen luiden en denken in goed Spaans een vraag te kunnen stellen.. Hij kijkt ons wazig aan. Na ettelijke pogingen om de klemtoon te verleggen begrijpt hij dat we in pinquinos zoeken. Veel hielp dat niet. Dan maar door. Even later komt een zwaaiende gaucho voorbij. Een bolle man met een klein sombrero op, op een groot paard. En niet veel later is onze auto omsloten door koeien. Echt landelijk, maar geen pinguïn te bekennen. Na een volgende tip van een Chileen: “pinguinos route cemento” begrepen we dat deze grindweg niet de juiste route is.
Enfin, een uur later zaten we in een bootje te staren naar die wonderlijke beestjes. Aandoenlijk staarden zij ons aan vanaf hun eilandje waar er gebroed moet worden. Of dat lukt met ons als pottenkijkers is nog maar de vraag. Deze Humboldpinguïns zijn niet groter dan 50 cm. En het piept als het in beweging komt. Het heeft iets vertederends met een grote aaibaarheidsfactor. Knuffelen lukte niet. Maar oog in oog met een echte levende pinguïn is wel heel bijzonder.