De kou in

We verschillen een beetje van elkaar en over het algemeen gaat dat prima samen. Soms is het ook wel een beetje hilarisch.
We gingen van Chiloe naar Punta Arenas in het zuiden met het vliegtuig, ruim twee uur vliegen. Zoals gewoonlijk was Yvon druk in de weer met het inpakken van de koffers. Op het vliegveld aangekomen ingecheckt. We hebben de gewoonte om een plaatsje zo dicht mogelijk bij de toegang tot het vliegtuig te krijgen om onze handbagage makkelijk kwijt te kunnen. Daar zag Yvon tot haar schrik dat het personeel druk bezig was om handbagage te wegen. En dat is een probleem want de meeste mensen nemen tegenwoordig te veel handbagage mee, wij ook dus. In onze handbagage zitten onder andere onze foto en computerapparatuur. Yvon raakte redelijk gestrest en wilde naar de controleur om te vragen wat het maximale gewicht was. Ik maakte me niet zo druk en kon haar nog tegenhouden met het argument ‘maak geen slapende handen wakker’. Na enige tijd bleek de controleur weer met heel andere dingen bezig te zijn en zij haalde weer gewoon adem.
Het inchecken begon en na enige tijd ontdekte Yvon dat ze toch de handbagage weer aan het wegen waren en we zagen ook het een en ander afgevoerd worden. Het was te laat om nog iets te doen en ik zei ‘we zien wel’ waarop Yvon niet blij keek. We naderden de controleur en vroegen ons af hoe het de dame, meteen voor ons, zou vergaan. Die met een zichtbaar veel te zware koffer als handbagage het vliegtuig in wilde. De controleur pakte zijn unster en ging die koffer wegen. Echter deze was zo zwaar dat het touwtje knapte waarop de controleur zijn magische weegschaal kwaad weggooide en verder iedereen maar gewoon liet doorlopen. Enkele meters verder proestten we het uit van het lachen. Op z’n Engels ‘saved by the bell’