Zuid-Patagonië

Na 1200 km vliegen komen we aan in Punta Arenas. Een berucht punt vanwege de hevige rukwinden en de snijdende koude. En…. het gat in de ozonlaag is hier het meest merkbaar. Het is de meest zuidelijke stad van Chili. Hier is het echt leven in de wind. Het was in vroegere tijden een pleisterplaats voor zeelieden die de Kaap Hoorn rondden.
We stappen, door weer en wind, op zoek naar bus ticket verkoop punten. Jan verzucht dat Afrika toch wel beter was. Ik ben enigszins bezorgd over het verloop van onze reis door Patagonië. Het is hoogseizoen. Het is de vraag of wij voor morgen buskaartjes naar Puerto Natales kunnen bemachtigen. Een tocht van 3 uren. Maar de grootste onzekerheid is de busreis van Puerto Natales in Chili naar El Calafate in Argentinië. Maanden heb ik op internet gesurft, boeken gelezen, informatie bij deze en gene ingewonnen om de oversteek van Chili naar Argentinië te maken. Het is onvoorstelbaar dat er geen vlucht gaat van het zuidelijke punt in Chili naar die van Argentinië. Het is ongeveer 20 uur vliegen om 500 km, hemelsbreed, te overbruggen. Een auto huren in het ene land en in het andere inleveren is ook niet mogelijk. De boot kost € 2000,- per persoon voor een tocht van 4 dagen. Ook worden boten plotsklaps uit de vaart genomen. De informatie van busmaatschappijen is summier en de dienst is onzeker. Men rijdt niet iedere dag. De trein is geen optie. In heel Chili, 4500 km lengte, is 1 spoorverbinding van 200 km. Het overige spoor ligt er nog. Weliswaar verroest, begroeid en buiten gebruik.
We stappen een haveloos en winderig kantoor van een busmaatschappij binnen. Een jong meisje, met een parka aan, dat alleen Spaans spreekt begrijpt onze vragen met veel mimiek. De nieuwe kalender van 2015 komt erbij. Het tromgeroffel dreunt in mijn oren. Er gaat een bus! Maar ook op onze geplande dag? Na “non comprendo” en “comprendo” met potlood stappen we opgelucht het kantoor uit. Yes, het lukt!
De volgende dag rijden we in een bus 3 uur door een onherbergzaam gebied. De bus schudt volop door de heftige windstoten en regenvlagen. Het is guur, hier woont niemand. Winter in de zomer. Het lijkt op een toendra. Of is dit een pampa? Wat doen we hier?
Aangekomen in het natte een gure Puerto Natales, aan de Pacific, zoeken we onze B&B. Binnen in de warmte constateren we dat deze eerste busrit goed is verlopen. Maar hoe gaat dit naar Argentinië. De kaartjes hebben we, maar waar is het vertrekpunt? En kunnen we er wel van op aan? Hier in Chili komt het vooral op zelfonderzoek aan. Wegaanduidingen, eenrichtingsverkeersborden, naamborden van accommodaties etc. ontbreken vaak. En soms is gewoon de enige zuidelijke toegangsweg tot een natuurpark afgesloten. Even slikken, 50 km. omrijden, maar dan kom je ook in een paradijsje.