Oude passie laat onze harten sneller kloppen

Na 3 ½ uur vliegen vanuit het koude zuiden, Ushuaia, bereiken we het warme noordelijke en bruisende Buenos Aires. Het tango gevoel begint te kriebelen. We swingen de taxi in en een half uurtje later betreden we het Royal Dandy tango hotel, een Mansion huis van 1890, in de oude wijk San Telma. In deze immigranten wijk, gelegen aan de zee, is de Argentijnse Tango rond 1900 geboren. Onze valiezen schuiven we naast het ledikant. In deze atmosfeer stap je terug in de tijd van de Art Nouveau. Het onderkomen ademt nog de sfeer van de rijke bourgeoisie en de invloedrijke kolonels van de vorige eeuw uit. Daar waar in stijl gefeest werd. Waar de tango bedreven werd. Kleding, attributen en de inrichting laten ons weg dromen. We ondergaan een metamorfose.
Het is lunchtijd. Dolend door smalle steegjes met kinderkopjes worden we verrast door pandjes in Jugendstil architectuur. In een bijpassend etablissement laven we onze dorst. Gietijzeren lampjes met krullen, zachtgroene lelies op tegeltjes, affiches van tangovedetten uit vroegere tijden omringen ons. De warme en melancholische klanken van de tango muziek komen als een warme deken over me heen. Mijn hart begint te juichen, het bloed begint als een razende te stromen, de teentjes beginnen te tintelen, het kriebelt in m’n buik. We kijken elkaar aan. Slikken een brok emotie weg en een snik wordt onderdrukt. Dit hebben we een tijdje gemist. Het raakt onze ziel. Deze stad heeft warmte en een ziel.
Weemoedig gaan de gedachten gaan terug naar 18 jaar geleden. Onze danslessen Argentijnse tango die abrupt werden afgebroken ten gevolge van mijn gescheurde achillespees. Na een jaar hebben het dansen voor een korte periode weer opgepakt. Helaas door het politieke avond werk en Jan z’n “werkreizen” kozen we ervoor om te stoppen. Met bloedend hart.
M’n ogen worden vochtig. Ik pink een zoete traan weg. Mogen we dit toch weer beleven?
Twee uurtjes later dompelen we ons onder in het vurige leven van de tango. Want we stappen de Tango Residential Academy binnen. Daar staan we in de ballroom. Drie uur lang schuiven, draaien en zwaaien onze benen over de dansvloer. Heerlijk, na lange tijd stroomt het bloed weer door onze tenen op de melodie van de muziek. Stretch, ochi, basic, milonga, bandoneon! De melodramatische klanken raken je hart. Je wordt meegezogen. Jij, ik en de muziek. Even is er niets anders op de wereld. Helaas, na 3 uur dansen, is de workshop geëindigd. Maar er komen nog 2 dagen.
Zondag staat Claudio, de “professeur”, in zijn zwarte blouse en zwarte pantalon ons op te wachten. Wederom, met een klein groepje, oefenen nieuwe figuren. Voor de spiegel en aan de bar schuiven de voeten kruislings over elkaar heen. De volgende dag hebben we met z’n tweeën les als geëngageerde dansers. Alleen de echte tangoschoenen ontbreken nog. Aan het einde nemen we de geleerde figuren nog een keertje door. Ja, we weten het nu nog. Maar…..in Nederland gaan we vast verder. Want het was, is en blijft een passie.
’s Avonds lopen we door de schaars verlichte steegjes naar een pleintje. Vanuit de huizen horen we tango melodieën. We schuiven aan een tafeltje onder de groene bomen en antieke straatlantaarns. Voor ons danst een gepassioneerd jong stel. Flitsend zwaaien de benen om elkaar heen. Verstrengeld in een innige omarming. Tja, we zijn wel een illusie armer als we deze geoefende señor en señora zien. Maar onze oude passie is terug. Na 15 jaar nemen we weer de tijd om dansend door het leven te gaan.