Onderdompelen in de Ecuadoriaanse cultuur.

Na alle aandacht voor de flora en fauna op deze aardbol is het nu tijd om in de keuken van “de Ander” te kijken. Ik heb me er al een tijdje op verheugd om “de ander” in traditionele kleding te zien lopen en …….. Jan noemt dat weleens aapjes kijken.
Vandaag is het tijd om Ecuadoriaanse cultuur op te snuiven. Jan brengt ons met de Kia naar Otavalo. Op zoek naar een parkeerplaatsje draait mijn hoofd van links naar rechts van rechts naar links. Had ik maar 2 paar ogen! We stappen uit en opgewonden sleep ik Jan mee naar een marktje. We vallen op in onze spijkerbroeken en fleecevesten. Alhoewel de vesten kobaltblauw en cyclaam kleurig zijn. Ontzettend veel vrouwen, jong en oud, lopen met een wollen poncho om met daaronder een witte rijk bont geborduurde blouse. Ze hebben een vilten deukhoedje met pauwenveer op. Dragen een lange donkerkleurige rok waarvan de zelfkant met opdruk 100% wool nog zichtbaar is. Om de taille wordt een brede kleurige”, met ingeweven motieven, band gedragen. De zwarte haren zijn samen gebonden middels eveneens een kleurige smal geweven band. De voeten zitten in linnen open sandaaltjes. De mannen dragen een witte lange broek, donker blauwe poncho, donkere deukhoed en een zwarte lange vlecht.
Op de markt gapen we niet alleen de mensen aan maar ook de waar die ligt uitgestald. Van al die ingewanden, varkens- en kippenkoppen en gedroogde vellen krijgen we geen honger. We nestelen ons op een kruk bij een plein met een kop koffie. Naar hartenlust kan ik met mijn zoomlens discreet klikken. Als door een rietje zuig ik deze kostuumcultuur op. Maar wat ik zie wil ik eigenlijk ook wel hebben. Voor mijn textielverzameling. Na een koop van geweven taillebanden trek ik Jan een winkeltje in. Daar hebben ze haarbanden. Even later draait de verkoopster behendig het geweven lint om mij haar. Trots loop ik naar de auto om vervolgens naar Peguche te reizen.
Een plaatsje dat bekend is om zijn weeftechnieken en -fabriekjes. Via een hobbelige keien weg bereiken we het dorp. In de buurt van een Totempaal plaatsen we de auto. In de verte horen we muziek en zien we kraampjes. We belanden in een volksfeest waar de cavia’s aan het spit rond draaien. We gaan toch maar op zoek naar weefateliers. En ja wel, daar waar je geluid hoort wordt gewerkt. Ik open een deur en vraag, met handen en voeten, of we mogen kijken. Er leven hier nog veel nakomelingen van indianenstammen die hun eigen taal spreken. We betreden een donkere stoffige ruimte. Er staan 2 weefmachines uit de tijd dat in Nederland net de textielindustrie op gang kwam. Onveilig, stoffig, lawaaiig en donker. En dit treffen we bij meerdere ateliers aan. Iets waar je droevig van wordt. Maar we zoeken verder naar huisvlijt. En jawel. Op een erf staat een oud vrouwtje de draden voor de schering af te meten. Via het schuurtje, de emmers, het cavia hok, een regenpijp, spant ze 25 meter lange draden. Er lopen tussendoor kippen. En dan…een kip blijft met z’n poot achter een draad hangen. Het vrouwtje geeft geen krimp. Ze nodigt ons uit om binnen te komen. In het donker, in de hoek van een deels overdekte ruimte, staat een groot oud handweefgetouw. Het is smerig, er staat een bed, er ligt overal troep. Knap ongezond hier. Ik wil wel een weefsel van haar kopen. Maar nee, ze komt met een plastic zak synthetische effen machinaal geweven sjaals aan. Na dit tafereeltje zijn we maar terug naar ons onderkomen gegaan.