Lopend de grens over

5 uur, de wekker loopt af. We maken ons gereed voor de reis naar Belize. Mirjam v. D., we laten Columbia rechts liggen. Dat laten we aan jullie over.
Kim leuk dat je mee reist. Dus met z’n allen op naar het noorden. Nog een laatste check in ons kamertje. Jan sleept onze bagage 3 trappen af naar beneden. Helaas zijn in veel onderkomens liften nog zeldzaam.
In het busje treffen we meerdere reizigers van verschillende nationaliteiten aan. Allemaal op zoek naar het onbekende.
Na enkele uren rijden door het tropisch weelderige groene regenwoud bereiken we de grens van Belize. Op een smalle, voor ons afgeschreven brug, stopt de bus. We worden gemaand uit te stappen. De chauffeur plaatst alle bagage op de straat. In wat onbegrijpelijk Engels gebaart hij dat we met onze bepakking over de brug verder moeten lopen. Waar naar toe? Al snel wordt duidelijk; op naar de immigratie. Honderd meter verder staat er een gammel eenvoudig ingericht kantoor. Een streng en serieus kijkende beambte bladert door het paspoort. Naast hem zit zijn collega. Heeft even geen tijd. Want voor hem geknield zit de schoenpoetser. Zijn bruin lederen schoenen krijgen een beurt. Met wat stempels in mijn document loop ik met Jan naar buiten. Bepakt en bezakt begeven we ons in niemandsland. Lopen een vermoedelijke richting uit. Weer honderd meter. Nu geschiedt hetzelfde ritueel. Maar vooral geen geintjes uithalen. Zo deze hindernis hebben we genomen. Op zoek naar een nieuwe bus die ons verder brengt. Belize: wij komen er aan!