Met de taxi achter de bus aan!

Onze volgende reisbestemming is Orange Walk. In het noorden van Belize. Om de verscholen Maya ruïnes in de jungle op te zoeken.
In Nederland hadden we bus tickets bij een Belizaanse/Mexicaanse busonderneming geboekt. Een special voor lange busritten. Met een bus van dezelfde lijn zijn we in San Ignacio uit gestapt. Daar waar onverwachts een taxi chauffeur ons langs de weg, bij Midas, oppikte. Want de buschauffeur dropte ons op een niet gepland punt, Hodes Palace. Op de tickets voor het komende traject staan onze namen, het traject, de vertrektijd 9.30 uur, een waarschuwing om 20 minuten eerder aanwezig te zijn en de stoelnummers 2 en 3. Inmiddels zijn we er achter gekomen dat stoelnummers fake zijn. Maar ja, waar stappen we op de bus? De plek waar we gedropt zijn, Midas? De oorspronkelijke plek, Hodes? Of een ander plekje? Om antwoord te krijgen op onze vraag stapt Jan naar de receptie van ons verblijf. Thuis dacht ik nog dat het logischerwijs een busstation zou zijn. Jan komt terug. “De Belizaan belt met de busmaatschappij. Wel met de opmerking dat het een Mexicaanse onderneming is”. Hé? Is er een haat liefde verhouding tussen die twee landen? Zoeken we op. Een paar minuten later. De receptionist loopt opgetogen naar ons toe. “Ik heb geregeld dat de bus om 9.30 uur bij de kerk stopt”!: vertelt hij in begrijpelijk Engels. Want in Belize is de voertaal Engels. We kijken hem vragend aan. Waar is de kerk? We treffen het. Ons verblijf bevindt zich op een berg. Hangend over de balustrade wijst hij naar de rotonde waar de smaragd groene houten kerk staat. Met het reizen hebben we geleerd om niet over 1 nacht ijs te gaan. Jan appt met de taxi chauffeur die ons bij aankomst heeft opgepikt. Of hij ons kan brengen naar een mogelijke bus stop. Hij geeft aan dat hij ons om 9.30 uur oppikt omdat de bus om 10.00 uur vertrekt. Dat klopt volgens ons. Was ook de tijd waarop we arriveerden. Om 9.10 uur word ik zenuwachtig. Een intuïtie? Terwijl de bagage naast ons staat verstrijkt de tijd. Een auto rijdt voor. Niet voor ons bestemd. De minuten tikken weg. Een rammelende taxi komt de hoek om scheuren. Het is inmiddels 9.30 uur. De receptionist kijkt ons waarschuwend aan. Ik lees in zijn ogen een verwijtende blik. We hebben zijn advies niet opgevolgd. De taxichauffeur drukt hardhandig de bagage in de achterbak. Het past er niet in. Dan maar met de klep open de berg af. Al rammelend rijden we over de stenige bergweg naar beneden. Tot we bij de rotonde aan komen. Van links rijdt de ene na de andere auto de rotonde op . Voor mij aan de andere kant zie ik een bus bij de kerk. Hij trekt op . Dat is onze bus schreeuw ik. De chauffeur kijkt achterom. “Waar moet ik stoppen”. “achter de bus aan”. Inmiddels zitten er 4 auto’s tussen de bus en ons. De chauffeur geeft gas. Mooi, 1 auto slaat rechtsaf af. Nog maar drie. We houden de bus in ons vizier. Even plankgas. Het lukt niet om de auto’s voor ons in te halen. Schuin voor mij duikt Midas op. Onze vorige uitstapplaats. Daar zie ik reizigers met bagage staan. Halen we het? Plotseling slaat de bus rechts af. Oei, volgen we de verkeerde bus? De taxi chauffeur gooit z’n stuur om. Achtervolgt de autobus. We zien dat deze stopt. Er springen backpackers uit. Behendig gooit onze chauffeur zijn wagen ervoor. Terwijl hij nog rijdt sla ik het portier open en vlieg ik er uit. Met de tickets zwaaiend in de lucht snel ik naar de mannen zonder bagage. De ene staat op het dak de andere staat af te rekenen. Ze zien de tickets en knikken. Hebben ze de kerkgangers gemist? Opgelucht haal ik adem. We hebben het gehaald!