Ik schrik me rot.

Het is 7 uur. De wekker rinkelt. Ik spring uit bed. Jan vraagt: ”en, hoe is het buiten?” Met andere woorden: is het lange of korte broeken weer. Gelukkig is het morgens meestal het laatste het geval. Terwijl ik het balkon op loop dwaalt mijn blik over de uitloper van de rivier. Een schitterende zon staat tegen een strak blauwe hemel. De vogelgeluiden vormen het decor van het ontspannen ontwaken. Onze kamer zweeft voor de helft boven het water. Terwijl ik sta te genieten van dit ochtendgloren kijk ik naar benden over de reling van ons balkon. Ik schrik me rot. Daar onder mij, enkele meters van mij verwijderd ligt een jonge krokodil. Dus toch denk ik. De dame van de receptie heeft gelijk: niet zwemmen hier!
Na het ontbijt staan we klaar voor de boottocht naar de Lamanai ruïnes. 40 kilometer verder op in de jungle liggen overblijfselen van de Maya beschaving. De enige meest toegankelijk weg is die via de rivier. Het is de habitat van krokodillen, leguanen en een grote variëteit aan vissen en vogels. Deze excursie hebben we ter plekke geregeld. Een reggae figuur met rasta kapsel en bijhorende gebreide muts staat te glunderen aan het stuurwiel van de boot. Na 2 bochten is het niet meer “Go Slow”. Vol gas scheurt hij met de speedboot over de meanderende rivier. Zo nu en dan maakt hij een noodstop. Dan fotograferen we een plots wakker geschrokken krokodil of een spontaan weg fladderende super vogel. Genieten in de wetlands van het regenwoud.
We springen van de speedboot. Om even later tussen reuze kamerplanten en palmen te lopen. Met…. het geluid van brulapen, toekans en ander gevogelte. Deze jungle geluiden en de Maya bouwwerken met grote afgebeelde maskers geven mij een mysterieus gevoel. De rastafiguur vraagt of we de apen willen zien. Graag. Ik ren zonder erbij na te denken tussen de lianen, bladeren en oneffenheden door. Hij geeft een kreet. En daar komt de familie al brullend aan. Wat een wonder. Totdat ik gil. Boven mijn hoofd hoor ik takken wild bewegen. Ik schrik me rot. Het is de rastafiguur die een geintje uithaalt. We dwalen verder door de ruïnes. Totdat hij op afstand vraagt of we een “snake” willen zien. Geen denken aan. Ik wil me niet rot schrikken. Jan doet even later verslag. Er kroop een boa, een beruchte wurgslang.