Getuige bij een doop

Om even de benen te strekken sta ik op. Jan kijkt me vragend aan. “Even naar de zee”, vermeld ik. “Je neemt toch geen schelpen mee hé?” Hij denkt aan het moment dat ik 2 jaar geleden mijn koffer bij de douane moest openen. Tussen mijn vuile ondergoed had ik parelmoeren schelpen verstopt. Om mijn borduurwerk mee op te fleuren. Wat een mazzel had ik. Ze waren net uit het register van beschermde waren gewipt. “Nee hoor, ik loop alleen maar een beetje langs de vloedlijn.” Getuige van de late middagzon slenter ik op m’n slippertjes door het mulle zand. Starend naar het witte schuim op de metershoge golven. Achter mij klinkt het gebonk van muziek. Het “happy hour” start. Maar het strand loopt nog niet leeg om zich op de mojito’s en gin tonics te storten. Ik hoor een tinkelend geluid. Kijk om me heen. Terwijl het zeewater tussen mijn tenen door sijpelt wordt het tinkelende geluid heftiger. Plots sta ik stil. Zie ik daar iemand met een tamboerijn op het strand? Daarom heen staan vrouwen. Nu hoor ik hun gezang ook boven de golfslag uit komen. Tot nu toe heb ik alleen mensen in bikini’s en zwembroeken gezien. Maar deze vrouwen staan geheel gekleed op het strand. Mijn blik gaat naar rechts. Daar verder in zee staat een geklede man. “Wat gebeurt hier”? Ik blijf staan om te kunnen duiden wat ik zie. Het geluid van het gezang zwelt aan. De tamboerijn onderstreept het. Dan wordt het mij duidelijk. Een man loopt de zee in. Ook gekleed. Beiden ontmoeten elkaar na zo’n 15 meter daar waar de golfslag breekt. Met brede gebaren maken zij iets duidelijk. Totdat de ene man de andere in zee onderdompelt. Hevig geëmotioneerd keert de ondergedompelde man terug uit de zee. Op het strand wordt hij omhelst door de zingende vrouwen. Even later ben ik getuige van nog een aantal bekeerlingen. Geen doopfont maar gewoon de zee alsof Johannes de Doper er zelf staat.