Achtergebleven gebied

We rijden bij Skukuza het Krugerpark uit. Op weg naar Manyeleti. Geen nationaal park, maar eigendom van wie o wie? Onze route loopt aanvankelijk via geasfalteerde wegen. Dan geeft de navigatie, Jan zijn mobiel, een zandweg aan. De snelheid keldert. In het mulle zand loodst Jan onze 2x2 door het binnenland. Gelukkig naderen we een verharde weg. Slik, om de 500 meter doemt er een verkeersdrempel op. Zonder waarschuwing. Op de weg lopen schoolkinderen in uniformpjes; witte blouses en donkerblauwe rokjes en broekjes. Kleine rondavels, stenen huisjes ter grote van een schuurtje geven de woongemeenschappen aan. De weg wordt omlijst met lege bierblikjes, plastic flessen en ander zwerfvuil. Waarom scheid ik zo zorgvuldig mijn afval? Gelukkig rijdt de Toyota een zandweg op. Weg van de hinderlijke verkeersdrempels. Schuivend door het zand en het stof leggen we ettelijke kilometers af. Totdat er weer een asfalt weg opdoemt. Hmm geen drempels. Nu enorme gaten in het oppervlak. Auto’s karren zigzaggend voort. Soms in de berm. Soms in de berm van de tegenoverliggende rijbaan. Het is duidelijk. De overheid investeert hier niet in de infrastructuur. Hier zijn geen fabrieken zo te zien. Winkels zijn golfplaten schuren met tralies ervoor. Cafés van half in elkaar gezakte houten en metalen krotten. Met ervoor hangende mannen met een blikje geestrijk vocht in de hand. Na verloop van tijd bereiken we de poort van het Manyeleti park. Opgelucht halen we adem. Maar….. aan de poort kennen ze de naam van ons kamp niet. Dat in Nederland door Jan is geboekt. De poortwachter belt. We kijken elkaar vragend aan. Hij gebiedt ons 3 kilometer door te rijden. Het reservaat in. De volgende stop is in een “main”camp. Een receptioniste, passend bij het formaat van de Afrikaanse vrouw, ontvangt ons met een groot vraagteken op haar voorhoofd. Nee, ze heeft nooit van de naam van ons geboekte onderkomen gehoord. Ze belt. En belt, en belt. Na 20 minuten verschijnt een andere Afrikaanse dame in safari kostuum. Nee, ze heeft ook nooit van Manyeleti safari lodge gehoord. Maar we mogen haar volgen naar haar tent. Misschien dat iemand anders ons daar kan helpen, denken we maar. Meerdere Afrikaners in safari kostuum kijken naar de boekingsformulieren. Vragende gezichten? Ze kijken ons aan. Jan vraagt naar hun tablet. Zoekt in hun systeem naar gegevens van ons. Ja bingo. Maar de naam van de accommodatie klopt niet. Overige coördinaten, telefoonnummers etc. wel. Distinctly Africa staat hier aangegeven. We besluiten hier te blijven. Na 2 dagen spreken we de blanke eigenaar of manager. Ja, dit kamp is nog redelijk onbekend. Het reservaat was ooit gecreëerd als evenbeeld van het Krugerpark. Voor de zwarte armere Afrikaan. Om ook hen een eigen “nationaal park” te geven. Er komen nu nog relatief weinig “witte” mensen.