Afrikaanse delicatesse?

Afrikaanse delicatesse?
We rijden van Letaba naar Mopani. Een kamp dat slechts enkele kilometers van de Steenbokskeerkring, in het Krugerpark, is verwijderd. Tijd voor een middagpauze. Nadat nijlpaarden, krokodillen en langpotige vogels, in de zinderende hitte, voor eeuwig zijn vast gelegd, schieten we de kampwinkel in. Jan op zoek naar bijzonder wild. Om dit vanavond op het rooster te leggen. En volgens Zuid-Afrikaans gebruik met echt hout roken. Terwijl we de diepvries, in de met airco gekoelde winkel en waarvan de deuren wagenwijd openstaan, opzoeken snelt een winkelbediende ons tegemoet. De transparante glazen platen worden van de vrieskist verwijderd. Manden met diepgevroren vlees worden op de rand geplaatst. Keuze te over. Op deze behulpzame manier is het makkelijk zoeken. Ik, als geen vleesliefhebber, graai in de aangenaam koele kist. En dan roep ik terwijl ik met een pak zwarte “worst” in de mijn handen sta: “Gathferderry”. Vanuit een reflex werp ik met een grote zwaai het pakketje de vrieskist in. “Pofadder” merk ik verontwaardigd op. De intens donkere winkelbediende met grote donkerbruine ogen gekleed in een lichtbruin Krugerpark uniform stamelt: “its liver and eh eh eh ..”. Verder komt hij niet. Hij probeert het nogmaals en stokt bij het woord lever. Jan vraagt of het echt geen “snake” is. Schaapachtig schudt de man van nee. Maar wat het is kan hij niet uitleggen. De opgerolde zwarte worst op een zwart piepschuimschaaltje, gelukkig afgedekt met transparant folie, met de appetijtelijke naam Pofadder laten we achter voor de echte liefhebber. Welke idioot geeft die worst die naam? De werkelijke ingrediënten van deze delicatesse blijven voor ons een raadsel. Terug in de auto schieten mij allerlei typische Nederlandse producten te binnen. Ook met van die merkwaardige namen: bloedworst, katte tongen, lange vingers, boerenjongens, watergruwel…..