De spanning

1 februari

De spanning

Daar zit je dan in de taxi op weg naar het vliegveld. Jan vraagt nog even voor de zekerheid aan de chauffeur: “Kost de rit 8 Omani?” De man keert zich verschrikt om. Zijn grote donkere ogen staren mij aan. Dan schieten hij en ik in de lach. 8 Rial corrigeert de man. Ook Jan kan er dan hartelijk om lachen. Want waar haalt hij 8 mannen en vrouwen (Omani) zo snel vandaan. Een kwartiertje later zitten we met onze bagage in de vertrekhal. Het is 19 uur lokale tijd. Nu wachten totdat het inchecken is aangebroken. Het is weer een lust voor het oog. Veel Indiërs, migranten, vertrekken bepakt en bezakt naar hun vaderland. Naast mij op een bank zijn een vader en een zoon hun handbagage aan het herpakken. Nieuwsgierig volg ik hen. Ik heb op dit moment toch niets anders te doen. Om het beter te aanschouwen buig ik mij voorover. Wat zie ik? Uit een rolkoffer wordt een groot strijkijzer gehaald. En verdwijnt vervolgens in een dag rugzakje. Daaruit wordt een enorm pak vitrage, waarschijnlijk een klamboe, gehaald en verdwijnt in de rolkoffer. Dan wordt een plastic bak dichtgeplakt. Wat zit daar in? Zakken chips? Nee 2 grote zakken poedermelk. Plotseling zie ik kinderen rondom ons heen rennen en plezier maken. Ze lachen volop. Wij zitten naast plantenbakken waar metershoge kunstpalmen in staan. En dan hoor ik een enorm gekrijs. In een anderhalve meter hoge plantenbak, die trapsgewijze is opgebouwd, bij de voet van de palm hebben ze hun kleine broertje neer gezet. Het jochie kan nog niet lopen en staan en zit ingeklemd. De kinderen hebben dolle pret en rennen weg. Een verschrikte moeder rent, met haar wapperende zwarte gewaad en zwaaiende sluier, naar haar spruit. Met een ruk wordt het jochie bevrijd en in de liefdevolle armen van zijn moeder gesloten. En dat terwijl een zeer oude slechtziende man in witte kaftan met uitgezakte tulband voetje voor voetje zijn weg zoekt. En telkens weer het zelfde rondje om de palm loopt. Ik krijg medelijden met hem. Zoekt hij z’n familie of is dit z’n bezigheid? Ik kijk nog een keer op het bord. Bijna kunnen we inchecken. En dan is het zover. Na 2 ½ uur wachten zijn we verlost van onze koffers. Nu de volgende hobbel. Handbagage en jezelf laten door laten lichten. En jawel, weer gaan alle alarmbellen bij mij af. Ik word er uitgepikt en word wederom verwezen naar een achteraf- kamertje. De deur achter mij gaat dicht. Daar sta ik alleen met een vrouw in bruin uniform. Haar rok reikt tot de grond, haar hoofddoek tot haar middel. Haar langwerpige sensorachtige wapenstok gaat langs mijn lichaam. Het piept van jewelste in de buurt van mijn middel. Agenten, douaniers, controleurs en dit soort personeel spreken beperkt Engels. Inmiddels ben ik in dit land een ervaring rijker. Met enkele gebaren en steekwoorden wordt het deze controleuse duidelijk dat ik metaal niet op maar in mijn lijf draag. Opgelucht haal ik adem en ontsnap uit het kamertje. De tweede hobbel is genomen. Maar ik merk dat de spanning in mijn lijf toeneemt. We lopen door. En dan staan we in een mega rij voor de streng uitziende douane. Mijn hart bonst in mijn keel. We blijven bij elkaar in de buurt staan. Wat als één van ons niet wordt doorgelaten? Immers ons visum is verlopen. Er staan wel 20 loketten naast elkaar. Ervóór wachten wel meer dan honderd mensen die hopen het land te kunnen verlaten. De tijd verstrijkt. Ik word zenuwachtig. Dan zijn wij aan de beurt. Jan loopt naar de ene kant van de balie. De beambte neemt zijn paspoort in. Jan knipoogt naar mij. Sterkte. Ik sta aan de andere kant bij een andere jonge man. “Roelanda?” Ja, ik knik en probeer zo bescheiden en vriendelijk mogelijk, zoals een vrouwelijke Omani zich betaamt, te reageren. In de hoop dat ik daar mijn voordeel mee doe. Hij maakt een foto van mij en vergelijkt die met het paspoort en waarschijnlijk met die uit zijn bestand van 31 december. Hij zwaait met het paspoort en zegt “Finish”. “Ja, jammer Omani is zo’n mooi land. Er is zoveel nog te zien”, zeg ik op mijn meest opgewekte manier. Maar helaas dat helpt niet. Inmiddels is de beambte bij Jan strenger en resoluter. Mijn douanier weet het even niet en gaat bij zijn collega te rade. Oei, mijn stoerheid verdwijnt en mijn hartslag loopt op. Na een kort werkoverleg met anderen worden we verwezen naar kennelijk de senior van het gezelschap. Zonder woorden neemt deze man onze paspoorten in. De conclusie is dat we overtijd zijn. Ja, dat weten we. Hij pakt z’n rekenmachine en constateert dat we 2x 10 rial per dag per persoon boete krijgen. Goh, dan zijn ze coulant. De 10 minuten van 31/12 en 30 minuten van 2/2 rekenen ze niet. Onze creditcard komt tevoorschijn. Dat is 40 rial. Nee 2x 20, voor ieder afzonderlijk afrekenen! Nee, we zijn nog niet klaar. Nieuwe stempels worden in het paspoort gezet. En wederom weer foto’s laten maken. We zijn nog 3 stappen verwijderd van het poortje. Zou het dan toch goed komen. Jan loopt als eerste door de grootste barrière. Niet veel later verlaat ik officieel Oman. Opgelucht halen we adem. Verlaten we dit land met een strafblad? Dat zullen we misschien nooit weten. Maar voor ons eindigt hier toch nog gelukkig ons sprookje.