Spiritueel groen

Spiritueel groen

Saba ademt een sfeer van ontspanning uit. Het is lang geleden dat wederom de Nederlanders, Britten, Fransen en Spanjaarden om dit kleine eilandje vochten. Daar waar nauwelijks plek voor plantages was. Ja, er groeide hier indigo, wat suikerriet, kapok en weinig meer. En toch werden hier ook slaven ‘geïmporteerd’. De mannen waren genoodzaakt om buiten het eilandhun inkomsten te verwerven. Op enkele vissers na. De vrouwen die overbleven richten zich op handwerken. Zo ontstond het bekende Saba lace. Tot voor kort had ik hier ook niet van gehoord. In katoenen of linnen stof verwijderde de handwerkster draden en bond de overige draden volgens een patroon, meestal een dierenprint, bij elkaar. Bij ons heet dat open naaiwerk. Inmiddels draait de economie van Saba op toerisme en activiteiten voor de overheid. Alhoewel je hier amper toeristen tegenkomt. Het is te afgelegen. 14% van de bevolking werkt als ambtenaar. Stel je voor dat in Borne 3.360 ambtenaren voor de gemeente werkzaam zijn. De populatie van deze bijzondere gemeente van Nederland bestaat uit 26% Philipppijnen. Een beter bestaan opbouwen, dreef deze groep naar Saba. Een kwart van de inwoners zijn van origine ‘Sabanen. Voor het overige is het een mix aan culturen. En ieder houdt zijn eigen nationaliteit. Nederland ondersteunt haar gemeente met talrijke voorzieningen. Alhoewel het behalen van een rijbewijs binnen een week niet meer geaccepteerd wordt als geldig bewijs voor het rijden in Nederland. Hier heb je geen stoplichten, rotondes, invoegstroken, snelwegen. Tijdens de corona tijd viel de inkomstenbron van toerisme weg. Hiervoor ontving Saba coronasteun. Tot voor vijf jaar geleden konden alleen de rijken drinkwater kopen. Bijna ieder huis heeft een cisterne. Een ondergrondse wateropvangplaats. Doch dit is geen veilig drinkwater. Het is wel te gebruiken voor de was, douche en afwas. In 2018 is er een waterfilterinstallatie, met gebruik van omgekeerde osmose, aangelegd. Omdat zuiver drinkwater een grondrecht is voor iedere wereldburger. Nu is het betaalbaar voor iedereen. Er zijn tal van projecten die draaien op dit eiland. Er is een zonneveld, er komen windmolens en het afval wordt één maal per drie maanden afgevoerd naar een plek buiten het eiland. Er is geen plaats om het afval te verbranden. Men heeft vele fruitbomen gepland. Zodat er een betere voedselvoorziening komt. Er wordt niets verbouwd. Eenmaal per week, op woensdag, komt de boot met voedsel aan. Dan wordt het eiland bevoorraad. En nu loop je te zoeken, tussen het beperkte aanbod, door het supermarktje in Windwardside. Realiserend dat we het thuis toch wel heel royaal hebben. En vooral als we even later moeizaam de steile straatjes doorlopen. Naar dat plekje waar ze cocktails schenken. Dan voel je je enigszins schuldig. Alles is hier met moeite aangevoerd. Maar het smaakt toch wel erg lekker. Het is de groene spirit die je happy maakt.