Olifanten, een lust, last of een ramp

Olifanten, een lust, last of een ramp

Je struikelt bijna, bij wijze van spreken, in het Krugerpark over de olifanten. Een gebied half zo groot als Nederland. Met enorme uitlopers aan de westkant in Mozambique en aan de oostkant landinwaarts. Het zijn gebieden die in open verbinding staan met het Krugerpark. Daar waar ooit werd geboerd is het terrein nu teruggegeven aan de natuur en de dieren. Verworden tot een beschermd natuurgebied. Als je het gebied doorkruist beleef je de dominantie van de olifant. In grote getale barricaderen ze de weg. Of dwingen je zelfs een kilometer achteruit te rijden. Zoals toen wij tegen zonsondergang naar het restcamp Lower Sabie reden en haast hadden. De beesten hebben soms het plan opgevat om over de weg te lopen. En ja, je bent op bezoek in hun leefgebied. Dus ga je de confrontatie niet aan.

Deze volumineuze dieren moeten veel eten en drinken maar slapen kort, zo’n 15 minuten per keer. Ze zorgen voor veel nakomelingen. Er huppelen nogal wat jonge olifantjes rond naast hun langzaam sloffende moeders. Als het erg warm en zonnig is zoeken de jonge beestjes de schaduw bij hun moeder op. Zij schuilen onder de dikke hangbuik. De volwassen beesten zijn enorm sterk. Staande eten ze blaadjes van lage bomen. Maar het lekkerste zijn de wortels van bomen. Met een poot duwen ze bomen plat en trekken daarna de boom uit de grond. En zo kunnen ze smikkelen van de boomwortels. En als het niet lukt met hun poot dan gaat de boom om met een flinke druk van de schouder. Door de enorme toename van de olifanten populatie liggen gigantisch veel bomen om. Hele bossen liggen plat. Tot op heden is er nog geen aanleiding om deze beesten af te schieten. Maar het moment komt dichterbij. Want hoe meer de dieren bomen rooien hoe minder voedsel er uiteindelijk voor hen over blijft.