“Finale el Rundo de Ecuador”

Een dag na de kookles met de quinoa ballen nog in ons buik vertrekken we richting Quenca. De weg kronkelt door een corridor van steile bergen in de Andes. Het is zondag. Gelukkig rijden er vrijwel geen vrachtwagens. Alles wordt in dit land over de weg getransporteerd. Er zijn geen water- en spoor verbindingen. Doorgaans rijden er veel kleine vrachtwagens. De grote dubbele trucks zijn onbestuurbaar in deze beperkte infrastructuur. We rijden over een simpele 2 baans weg. Worden links en rechts tegelijkertijd ingehaald. Je went aan de riskante manoeuvres van dit, doorgaans vriendelijke en rustige, volk. De inhaler heeft de meeste rechten op de weg. Het tegemoetkomend - en achteropkomende verkeer moet voorkomen dat er geknald wordt. De Ecuadoriaan denkt: “als mijn tijd is gekomen dan komt God mij halen.” De wolken hangen laag vandaag. Regelmatig ziet Jan geen hand voor ogen. De auto, met ons er in, duikt in de dichte mist. We doorkruisen dorpjes. Het is een triest gezicht om de mensen met poncho om, sjorrend aan een touw met koe, door de regen en modder, een weg te zien banen. Het begint te onweren. De bliksem schiet over de berg die in nevelen is gehuld. Hier moeten we afslaan om bij de Ingapirca, een Inca ruïne, uit te komen. We stoppen even, overleggen, en kiezen voor de veiligste weg. Door naar Quenca. Helaas is de stad 3 dagen lang uitgestorven. Het is carnavalsvakantie. Er wordt hier geen carnaval gevierd. Maar de inwoners zijn kennelijk allen buiten de stad aan het hossen. Musea, kerken, banken, winkels alles is gesloten. De gevels met metalen rolluiken zijn hermetisch gesloten. Gelukkig kunnen we ons met de e-reader vermaken.
Na enkele dagen trekken we verder om in Manta, een kustplaats, te verblijven. 350 km verder op. Het is lastig om een inschatting van de reisduur te maken. De bergen, het soort wegen en het verkeer zijn een onvoorspelbare factor. Om 7.30 uur rijden we de stad uit om met de auto door het nationaal park Cajas naar een hoogte van ongeveer 4000 m. te klimmen. De weg naar boven klimt door luttele kleine bergdorpjes. Vrouwen lopen hier weer in poncho, met hoedje op, lange rok aan en een vracht op de rug vast gebonden. Watervallen, met groen begroeide hellingen, wilde lama’s en bloeiende planten decoreren de weg. Zonder problemen bereiken we de top. Maar hoe hoog zitten we, is dit de top. Geen aanduiding, dus raden maar. Vast geen 4000 m. hoog. Een ding is zeker. We dalen. De schitterende zon verdwijnt. We zakken in de wolken en regenbuien. Het asfalt kronkelt langs hoge groene “kamerplanten”. Een mysterieuze jungle, met veel geheimen, die flarden nevel vasthoudt. Ik krijg de associatie met het boek “De Celestijnse Belofte” dat enkele decennia geleden een bestseller was. De nevel verdwijnt en de “policia” doemt op. We worden gemaand te stoppen en de documenten te tonen. Hetgeen meerdere keren in dit land is gebeurd. De weg wordt vrij gegeven en we rijden richting de kust. Rijstvelden, bananenplantages, plekken waar koffie- en cacaobonen worden verhandeld kenmerken de streek. De stenen huisjes zijn vervangen door die van riet en bamboe. Ze staan op palen met daaronder loslopende kippen, was dat hangt te drogen en spelende kinderen op blote voetjes. Het verkeer bestaat uit van alles wat kan rollen en lopen: betjahs, riksja’s, honden, een wals etc. Het doet eerder denken aan Azië. Modder, gore zooi, afval, veel mensen het lijkt op hetgeen je in India aantreft.
Na 8 uur rijden komen we Manta aan. Bekend als de internationale plaats voor de tonijnvisserij. De volgende dag storten we ons in de metershoge golven in de Pacific. Met gelukkig de tonijnen en haaien op afstand. Wat heeft deze haven en vissersstad nog meer te bieden? In het voorbijgaan naar het supermarktje kijken we schielijk door de deuropeningen. Ja, hier tref je niet de upperclass van Ecuador aan. Onze cabañas ziet er vele malen beter uit dan de “schuurtjes” van menige Mantanees. Terwijl wij ook nog eens een “casa” in Nederland hebben. Frances, wij weten ook niet goed hoe we de mensen hier kunnen helpen. De vraag die jij bij één van de stukjes in Afrika stelde speelt nogal eens door ons hoofd.
Na enkele dagen rust vertrekken we naar de op één na laatste pleisterplaats: Machicho, een bergdorpje ten zuiden van Quito. 360 km. rijden, van zeeniveau naar 3100 km. hoogte. Dat betekent weer hoogte pillen slikken. De weg slingert langs bananenplantages en door de jungle. Jan staat weer op scherp en houdt het verkeer, de weg en veel ongeregelde en onaangekondigde hindernissen in de gaten. Plotseling hoor ik: “Yvon, wil je een banaan?” Tegelijkertijd staat hij gedwongen op de rem. Ik kijk van de wegenkaart op en zie weer een hoge onverwachte verkeersdrempel. Dit keer staat er een verkoper met bananen boven op de drempel. In de veronderstelling dat als je afremt ook wel even wat waar kunt kopen. Het achterliggende verkeer moet maar op zich zelf letten en wachten. Crazy, hier werken we niet aan mee.
Even verder sluiten we achter in een rij wachtende auto’s. In Ecuador heeft men bovenaardse elektrische leidingen. Er worden kennelijk nieuwe draden gespannen. Het gebeurt met ladders. Het is handwerk en de kabel wordt getrokken gelijk als bij het touw trekken. We hebben lang genoeg gewacht en mogen door rijden. De kabel hangt 2 meter boven ons en is ongeveer 50 meter lang. Hij wordt strak gehouden door 2 mannen die zichtbaar vermoeid raken. “Trap ‘em op z’n staart, maken dat je weg komt”: roep ik naar Jan.
Enkele uren later arriveren, na een zoektocht door het bos, bij een achteraf gelegen haciënda. We vleien ons op bed met wat leesvoer. De lampen en het kacheltje gaan aan. En dan….. valt de stroom uit. Is er toch iets mis gegaan met die kabel?
De volgende ochtend rijden we naar het oud-koloniale Quito. De hoofdstad van Ecuador. De huurauto, zonder een enkele nieuwe kras of deuk, gaat terug naar z’n baasje. Ik heb bijzonder veel waardering hoe Jan, gedurende de afgelopen weken, ons veilig door het verkeer heeft weten te loodsen. Dit was geen eenvoudige taak. Hij heeft een beetje de Ecuadoriaanse rijstijl zich machtig gemaakt. Maar, wat hij in Nederland maar snel terzijde moet schuiven. We raden ook iedereen af om zelf in Ecuador te gaan rijden.
Na een lange taxirit worden we bij Casa San Marcos gedropt. Een oud-koloniaal huis in het historisch centrum van Quito. Twee nachten verblijven we hier, in een soort museum, om daarna naar huis te reizen. De bagage ploffen we naast een bijzonder kabinet uit de 19e eeuw. Voordat we het centrum bezichtigen trachten we eerst onze Argentijnse pesos in te wisselen. In geen enkele stad, in Ecuador, zowel bij een bank als wisselkantoor lukte dat. Men wil alleen euro’s en dollars in roulatie hebben. We worden van de bank naar de cambio (=wisselkantoor) gestuurd. Zonder resultaat. Snellen, wederom met een taxi, naar een tweede centrum van de stad. Weer vangen we bot. Onverwacht wordt Jan door een zittende vrouw, voor het politie bureau, aangesproken. Zachtjes vraagt ze aan hem: “Cambio?” Jan grijpt deze kans aan en zwaait met de peso’s. Even later lopen we, weliswaar met een slechte wisselkoers, weg zonder peso’s en met echte dollars.
Woensdag gaan we de stad verkennen met al haar kerken en historische gebouwen. Er komt ook een moment dat we onze bagage vlieg klaar maken. En vanaf vrijdagavond is onze sabbatical historie. Met alles wat we hebben meegemaakt, de foto’s en de video opnames zal de herinnering aan deze periode, die ons gegeven is, ons altijd bij blijven. We zijn dankbaar dat we dit hebben mogen meemaken.