Addo, doodsangst

Addo, 28 november 2017
Doodsangst!
Nog een blik werpen in ons gehuurde Famershouse. Niets vergeten? In the middle of nowhere. 20 km van Cradock. En dan nog enkele kilometers over zand en grind.
In 2 ½ uur rijden we naar het beroemde Addo National Park.” Iets wat je nooit meer vergeet” volgens de citaten uit reisboeken.
Auto parkeren en nog even een plattegrond halen om het omvangrijke park te bereizen. Jan vult formulieren in om uiteindelijke een gratis foldertje met ons fel begeerde plattegrond te bemachtigen. Toch nog maar even een kopje koffie drinken alvorens we de wilde dieren gaan spotten. Onze auto staat in de schaduw. Dus geen zorgen om in een oververhitte wagen te stappen.
Het kriebelt en we willen het avontuur in dit park gaan beleven. Raampjes open, veiligheidsgordel af, onze witte Toyota rijdt voorzichtig over het wildrooster via de gate. Nog even een registratie en dan hobbelen we tussen de bosjes op zoek naar olifanten. Bij de eerste bocht staan er 3 volwassen rood bruine en 1 jong. Jan is weer in z’n element. Eigenlijk wil ik weleens wat anders zien. Ik speur in de dichte bosschage naar andere beesten. Voor de variatie. Een kudu springt over de weg. Een wrattenzwijntje graast onverstoord naast de auto. Hoe vredig. Mijn aandacht valt op de paarse schakeringen van de bloeiende struiken en bermbeplanting. Doch ik blijf alert op plots opdoemende olifanten, links van de weg. En dan…..opeens kijkt een slang op 40 centimeter afstand door de voorruit mij aan. Lichtblauw gekleurd als een zwembad, hij steekt z’n gespleten tong naar mij uit. Ik geef een gil. En deins achteruit in mijn stoel en sta rechtovereind in de auto. Een kanl, dat kan niet. Jan kijkt mij aan. “Een slang”: schreeuw ik…”daar!”. Hij kijkt en ziet niets. Zegt even later nuchter: “nou dan heb jij in ieder geval een slang gezien en ik niet.” Na een minuut realiseer ik mij dat ik het raam van het portier moet dicht draaien. Anders kruipt hij bij mij op schoot. “Zie nou wel”: zeg ik “daar was ik altijd al bang voor dat er één door het raam naar binnen kruipt”. “Dat zal wel mee vallen”: zegt Jan geruststellend. “Misschien was het een waterslag van de moter”. Velen weten dat ik een slangen fobie heb. Zou Jan mij niet geloven? Tijdens mijn EMDR therapie, 3 jaar geleden, heb ik geleerd als je geen slang ziet moet je niet bang zijn. Maar ik heb niet geleerd wat te doen als je er wel één ziet. Jan geeft minder gas omdat hij denkt een olifant te zien. Verdraaid daar komt de slang weer tevoorschijn. “Kijk dan toch”: roep ik. En ja. Mijn echtgenoot ziet nu ook het monster zich uitstrekken op de voorruit. Ik spring met mijn gehandicapte heup tussen de stoelen door naar de achterbank. Val daar in een doos met barbecue rooster. Stel dat het beest door de ventilatiegaten komt. Wat dan? We kunnen niet uit de auto omdat buiten leeuwen en andere roofdieren rond lopen. Jan zet de ruitenwissers aan. Maar het beest is al weer verdwenen. “Kom”: zeg ik tegen Jan. “We rijden terug, er moet een ranger bij komen”. Jan geeft gas. Even later hobbelen we weer langzaam over de weg. Jan mindert vaart. En weer komt de blauwe Slang tevoorschijn. Nu tot midden op de voorruit. “Blijven rijden”: schreeuw ik. Als we maar genoeg vaart hebbe laat hij zich niet zien. We besluiten naar de dichtstbijzijnde gate te rijden. Tjonge wat is dat een lange weg. Er komt geen eind aan. Daar zie ik de rieten poort. Enigszins krijg ik weer adem. Krampachtig zit ik nog steeds op de het rooster achter Jan. Een dame in uniform hoort ons aan. Grijpt een lange stang en vraagt de motorkap te openen. “Pas op”: schreeuw ik nog. De dame en Jan kijken onder de klep. Na vele minuten ontdekken ze niets. Ze adviseert door te rijden naar de slangenexpert Ryan. Na 5 minuten ontmoeten we een vrolijk ogende gezette ranger. Z’n net ingeplande game drive moet maar even wachten. Hij was al gealarmeerd. Ook hij kruipt onder de autoklep. Ik omschrijf voor hem hoe het beest er uit zag. Hij wrijft over z’n kin. “Ja dat kan een mannetjes bushslang zijn; wat minder gevaarlijk. Of een vrouwtje, zeer gevaarlijk. Ook hij ontdekt het beest niet meer. Ryan legt uit waar het beest heeft gelegen. En vermoedelijk tijdens het parkeren naar binnen is geslopen. Angstig kijk ik hem aan. Hij verzekert mij dat het beest niet van buiten in het dashboardkastje kan kruipen. Inmiddels sta ik ook buiten de auto. Op dezelfde parkeerplaats waar waarschijnlijk het beest als passagier is mee gegaan. Mijn hart klopt nog in mijn keel, het adrenaline peil is nog huizenhoog. Hier in Addo hebben we niets meer te zoeken. Laten we maar gauw naar ons onderkomen in Kirkwood…..gaan. Om bij het zwembad af te koelen.
Even later kan ik mijn ogen niet van de voorruit van de auto af houden. Dit zal nog wel dagen duren.