Agulhas, 50 tinten groen

Agulhas, 3 december 2017.
50 tinten Groen; het Einde van Afrika
We rijden ongeveer 700 kilometer verder naar het zuiden. Naar het Agulhas Nationaal Park. Ben benieuwd naar de flora en de fauna, m.n. de zee dieren. Hopelijk zien we walvissen. Alhoewel ze op weg zijn naar gebieden overzee. De geasfalteerde secondaire weg stopt. We passeren de verzameling witte huisjes die tezamen de gemeenschap Agulhas mogen heten. Verder geen bordjes te zien. Wel de bekende vuurtoren. Toch maar langs de zee de stenige krijt en gravel weg afrijden. Het oogt steeds meer verlaten. Dit stukje einde van Afrika. Het is het meest zuidelijke puntje van het continent. Een punt waar de Indische en Atlantische oceaan samen komen. En dan bereiken we na 8 km gehobbel de poort van het kamp. Stil en verlaten. Geen mens te zien. Weer enkele kilometers rijden. Dan doemt er een houten huisje op palen met een rieten dak op. Nummer 13. Nieuwsgierig open we de deur en lopen direct door naar de houten balustrade buiten. Een overweldigend schouwspel. Lage duinen, begroeid met allerlei soorten planten in wel 50 tinten groen. Opgewonden door het bijzondere panorama beeld blijven we een tijd stil staan. Daar voor ons, een 50 meter breed natuur tapijt met daaraan grenzend een lagune met de oceaan. Het einde van Afrika!
We besluiten naar de ruisende zee te lopen. Geen mens, verkeer, geciviliseerde omgeving te zien. Alleen de stilte en de streling voor het oog. Tussen de enorme keien liggen schelpen zo groot als twee vuisten bij elkaar. Meters lange verdroogde bamboe zeewier. Stukken koraal, brokken spons. En veel onbekende amorfe zee flora of is het fauna? Ach en kijk nou eens? Een gemummificeerd klein zeehondje. Even verderop ligt een uitgedroogde kleine haai. Met een skelet van een grote vogel er naast. Strandjutten met dubbele gevoelens.