Drakensbergen, Ken jezelf.
Door: Yvonne
Blijf op de hoogte en volg Yvonne
15 December 2017 | Zuid-Afrika, Drakensberg Garden
Drakensbergen, 14 december 2017.
Ken jezelf.
Hoe komt het toch dat wij Nederlanders vaak serieus en chagrijnig kijken? Het is 9 uur. Ik zit op de veranda onder het golfplaten dak van ons door gras, bloemen en inheemse struiken omgeven huisje. Er klinkt gezang vanuit de bosjes. Dit keer niet het gele wevervogeltje. Maar de tuinvrouw met zwarte rubberen laarzen. Afrikaanse melodieën en met een roede en metalen snoeischaar fatsoeneert ze onze tuin. Spontaan tekent er zich een glimlach af op mijn gezicht. Net zoals die keren in de supermarkt. Als er nog geen klandizie was en de kassière swingend en zingend achter haar lopende band zat. Nee geen blanke Afrikaners, want die houden de kiezen op elkaar.
Een uurtje later komt een mollig kleurig geklede vrouw binnen om de afwas te doen. Een vaatwaster. We verblijven in een “mountain” lodge in de Drakensbergen. Ver van de geciviliseerde wereld. Ooit trokken hier de Voortrekkers met hun huifkarren ten strijde. En trotseerden de draken. Nu ligt hier inmiddels een geasfalteerde weg. Weliswaar meer gat dan asfalt; “Pottholes”. Het is een gebied dat voor de overheid niet economisch interessant is.
De eigenaars van de lodge ondersteunen allerlei lokale projecten. En zorgen ook voor veel werkgelegenheid. Dat is hier in de bergen wat grenst aan Lesotho hard nodig. De beelden van de omgeving staan nog op m’n netvlies. Vervallen rondavels, jongeren slenterend langs de weg, kinderen spelend in het zand met stokjes, vrouwen in de berm met hun koopwaar-zelfgemaakte rieten mandjes, magere koeien, wapperende dekens hangend op een gazen omrastering, mensen lopend op blote voeten, donker ogende stenen schuurtjes waar kennelijk beperkte levensmiddelen worden verkocht. Dubbele gevoelens? Ja, hier word ik triest van maar tegelijkertijd is het boeiend om kennis te maken met dei andere cultuur. Realiseer maar weer eens waar onze wieg stond! Toevallig in een welvarend land.
Er wordt aan de deur geklopt. Ik stuif op. Bezoek? Ik open de voordeur en m’n mond valt open. Voor me staat een tweede mollige in lichtblauw geklede vrouw met een vrolijk lachend zwart gezicht met pret oogjes. Op haar hoofd ligt een nieuwe ingepakte rol toiletpapier.
Ken jezelf.
Hoe komt het toch dat wij Nederlanders vaak serieus en chagrijnig kijken? Het is 9 uur. Ik zit op de veranda onder het golfplaten dak van ons door gras, bloemen en inheemse struiken omgeven huisje. Er klinkt gezang vanuit de bosjes. Dit keer niet het gele wevervogeltje. Maar de tuinvrouw met zwarte rubberen laarzen. Afrikaanse melodieën en met een roede en metalen snoeischaar fatsoeneert ze onze tuin. Spontaan tekent er zich een glimlach af op mijn gezicht. Net zoals die keren in de supermarkt. Als er nog geen klandizie was en de kassière swingend en zingend achter haar lopende band zat. Nee geen blanke Afrikaners, want die houden de kiezen op elkaar.
Een uurtje later komt een mollig kleurig geklede vrouw binnen om de afwas te doen. Een vaatwaster. We verblijven in een “mountain” lodge in de Drakensbergen. Ver van de geciviliseerde wereld. Ooit trokken hier de Voortrekkers met hun huifkarren ten strijde. En trotseerden de draken. Nu ligt hier inmiddels een geasfalteerde weg. Weliswaar meer gat dan asfalt; “Pottholes”. Het is een gebied dat voor de overheid niet economisch interessant is.
De eigenaars van de lodge ondersteunen allerlei lokale projecten. En zorgen ook voor veel werkgelegenheid. Dat is hier in de bergen wat grenst aan Lesotho hard nodig. De beelden van de omgeving staan nog op m’n netvlies. Vervallen rondavels, jongeren slenterend langs de weg, kinderen spelend in het zand met stokjes, vrouwen in de berm met hun koopwaar-zelfgemaakte rieten mandjes, magere koeien, wapperende dekens hangend op een gazen omrastering, mensen lopend op blote voeten, donker ogende stenen schuurtjes waar kennelijk beperkte levensmiddelen worden verkocht. Dubbele gevoelens? Ja, hier word ik triest van maar tegelijkertijd is het boeiend om kennis te maken met dei andere cultuur. Realiseer maar weer eens waar onze wieg stond! Toevallig in een welvarend land.
Er wordt aan de deur geklopt. Ik stuif op. Bezoek? Ik open de voordeur en m’n mond valt open. Voor me staat een tweede mollige in lichtblauw geklede vrouw met een vrolijk lachend zwart gezicht met pret oogjes. Op haar hoofd ligt een nieuwe ingepakte rol toiletpapier.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
