Het drama van de kofferbak.

Het drama van de kofferbak. ( 5 t/m 9 november)

De baviaan van Punda Maria is inmiddels uit beeld. Ons nieuwe restcamp Mopani komt met rammelende achterklep in beeld. Met een koord van een oude jas is de klep aan de onderkant van de Nissan stevig vastgebonden. Maar een slimme aap kan zich door de twintig centimeter grote opening wringen. Om zich daar te verlustigen aan houtskool, gesloten koffers en heerlijke afgesloten conserven blikjes. Om nog maar niet te spreken over fladderende vogels, beweeglijke vuistdikke krekels, schorpioenen en andere niet gewenste insecten en reptielen.

Die middag neemt Jan contact op met de service afdeling voor noodgevallen van het verhuurbedrijf Europcar. Een 24 uurs bereikbaarheidsdienst. Helaas zonder resultaat. Het noodnummer bestaat niet. Op het alternatieve nummer dat we ook ontvingen werd de telefoon niet opgenomen. Wat nu? De auto is via Sunny cars in Nederland geboekt. Dus dan maar á 2,50 per minuut hen inschakelen. Na een uitgebreid keuzemenu verscheen er een begripvolle dame aan de telefoon. Ze neemt contact op met de Zuid-Afrikaanse vestiging. We worden teruggebeld! Dus niet, wat een teleurstelling. De volgende dag mailt Jan met een beperkte wifi naar de organisatie. Inmiddels regent het en ik maak me zorgen over het water wat de achterbak in loopt. Ook deze dag geen terugbelactie. Al rammelend rijden we door naar de volgende stek. Onderweg alarmeren bij herhaling attente mensen op de gapende auto. In het volgende verblijf Letaba, parkeren we het vehikel naast onze rondavel. Het is het ‘tweede thuis’ van Jan. Een warm plekje waar zijn voorliefde voor Zuid-Afrika in 1986 begon. En… waar hij het leven wil vieren op zijn 70ste verjaardag. Opgetogen zoekt hij het plekje waar hij verliefd op werd; bij de rivier de Letaba. Met het uitzicht op de giraffen, marabu’s, olifanten en waterbokken. Bij een koel glaasje witte wijn helpt Brian, de barman, met een wifi verbinding. Gelukkig er is, op deze vierde dag, een email van de autoverhuurder. Zucht, de service desk van Europcar mag geen internationaal telefoonnummer bellen. Contact met ons is niet mogelijk. Je zal maar met moterpech midden in de woestijn staan. Voorstel is om te appen. Een uurtje later en enkele glaasjes vrolijker wordt er met een omweg via een uiterst slecht verstaanbare lijn gebeld. We kunnen de auto omruilen in Skukuza. Dat betekent zes uur heen en zes uur terug rijden. Dat kan amper omdat de poort hier met zonsondergang open gaat en zonsopgang sluit. Op verzoek van Jan is Hoedspruit, tweeënhalf uur rijden verderop, een acceptabele optie. Per SMS wordt een adres van het kantoor van Europcar gestuurd.

Op de vijfde dag, van het contact met de 24 uur alarm-servicedienst, staan we vroeg op om met de herrie makende kar naar het kantoor van hoop te rijden. Deze tocht wordt beloond door een roedel zeldzame zwervende wilde honden die voor ons de asfaltweg in het Krugerpark in beslag nemen. Een tafereel om van te genieten. Even vergeten we ons doel. Maar dan weer vol gas er tegenaan. De betrouwbare Google maps offline navigeert ons naar een nog nieuw te openen klein winkelcentrum. Eindelijk en breed lachend stappen we het moderne kantoortje met een balie en drie pc’s binnen. Achter de balie is het leeg. “Hello, hello, hello” er is niemand. Op de deur hangt een briefje ‘ik ben zo terug’. Permanent vast geplakt. Sluitingstijd 13 uur. Het is half twaalf. Het kan nog. Ik slenter wat buiten rond en vraag her en der waar de servicemedewerker is. “Misschien naar de wc”, krijg ik als suggestie. Ik trek de wc open. Er is niemand. Na driekwartier vind ik een ‘witte’ manager van het winkelcentrum. Hij vindt het vreemd. Een leeg kantoor waar je met pc’s, lade inhoud, smartphones zo weg kan lopen. Hij belt een noodnummer. Na een kwartier komt een lokale employé, gekleed in spijkerbroek en okergele polo, relaxed aangereden. Hij hoort ons verhaal aan. Dan wordt er weer gebeld. “Er moet een andere auto komen”, constateert hij. Een half uur later rijdt een donkere jongeman, in werkbroek en rood t-shirt, een Toyota op de parkeerplaats. Hè, hè zou het toch lukken? Opgelucht zweven we, na twee uur, over de weg terug naar Letaba. Alsof we met een engeltje mee rijden. Terug naar Jan z’n zo geliefde plekje.