Masorini

Masorini (13 november)

De tijd vliegt. Weten we allemaal. Af en toe zou je het moment tot de orde willen roepen. “Blijf staan, ik wil nog zoveel genieten. Ga niet zo snel!” Dit besef hadden we bij Masorini. Een archeologische plek. Waar als het ware de overblijfselen van lang geleden stil zijn blijven liggen. De bewoners zijn er niet meer. Eeuwen zijn vervlogen op dit authentieke plekje van Afrika. Ooit, 1000 jaar geleden werd hier, door de mannen, ijzerhoudend gesteente omgesmolten tot metaal. De vrouwen bakten potten waarin het buit gemaakte wild werd gekookt. En één van de krijgers bewaakte het lemen hutten dorpje. Om te voorkomen dat de roofdieren de nederzetting binnenslopen. Terwijl ik voorzichtig over de smalle met dor gras omringende paadje oploop krijgen mijn nostalgische gevoelens de overhand. Een hagedis met rode kop en blauwe staart springt weg door het geluid van rollende steentjes waarover ik loop. Voor me staan de oorspronkelijke hutjes. Lemen muren, lage opening zonder deur omkaderd met een terra beschildering en een rieten dakje. Een historisch plekje zonder tekst en uitleg. Wat is hier door de eeuwen heen allemaal gebeurd? Een bewoner uit het gebied, die net als lang geleden, met trots wijst op de bijzonderheden van zijn voorvaderen. En dan ontdekken we het, ons, hutje! Van 25 jaar geleden. Hier hebben we toen een foto gemaakt. Toen met de zelfontspanner. Een foto om aan te kondigen dat we op 3 juli 1999 zouden gaan samenwonen. Nu kijken we onze begeleider met respect vragend aan. Zou hij ‘ons’ moment nog een keer willen vastleggen? Ons historisch moment? Realiserende dat 25 jaren voorbij zijn gevlogen en dat we over 25 jaar hoogst waarschijnlijk hier niet meer staan. Maar hopelijk nog terug kunnen denken aan die mooie waardevolle momenten in ons leven.