De wildste golfbaan ter wereld.

De wildste golfbaan ter wereld. (17 november)

Eindelijk is het zover. Ik heb m´n stoute sportschoenen aangetrokken. Enkele weken geleden heb ik me laten overhalen: golfen tussen de wilde dieren, in het Krugerpark bij Skukuzza. Het was wel even slikken toen Jan dit voorstelde. Ik zag het al voor me. Balletjes die in het hoge gras terecht komen eruit vissen. Met de blote handen. En lachende slangen verstopt onder afgevallen bruine bladeren die toeslaan. Nu is het zover. Het zweet zit al op m’n rug. Maar dat komt omdat het om 10 uur in de ochtend al zo’n 32 graden is.

Ooit, vele decennia geleden ten tijde van de apartheid, is deze golfbaan opgezet voor het personeel van het natuurpark (SAN). Nu is het ook toegankelijk voor waaghalzen. Omdat je eens in je leven op de ‘Wildest course in the world’ gespeeld moet hebben!

We melden ons aan en leggen de reservering op de balie. Okay, maar eerst nog een verklaring ondertekenen. Het spelen op de baan is op eigen risico! Oei, dat doet mij beseffen dat het gevaarlijk kan zijn. Immers olifanten, leeuwen en al die beesten die we vanuit de auto bewonderen kunnen nu ons tegemoet lopen. Mijn gedachten worden afgeleid. “U kunt niet met dat t-shirt aan het veld op.” Ik kijk naar m’n okergele, met groene en bruine vlekken gedesigneerde, shirt. Speciaal aangetrokken om niet zo op te vallen tussen het struikgewas. Een kraagje ontbreekt. Wat is dit nou? Jan vindt de oplossing. Er ligt nog een luchtige blouse van hem in de auto. Even later sta ik voor de dame, zelf gekleed in lichtblauw poloshirt en dus kraagje, in een veel te ruime heren blouse. “Okay, u kunt gaan.” De twee golfsets, trolleys en 6 balletjes staan buiten klaar. Met het spul lopen we naar de eerste hole. Ik hoor nijlpaarden. Voor me ligt een enorme waterplas met daarin dobberend een kudde nijlaarden. Slik, dit zijn de meest agressieve en gevaarlijkste beesten voor de mens. Ik prent me in dat ze geen golfbaan hier hebben als regelmatig de spelers in de enorme bek van z’n beest verdwijnen. Jan laat mij als eerste opslaan. In de verte zie ik geen vlag met hole. Professioneel sla ik de bal in een vermoedelijke richting van de hole. Verdraaid, de bal ketst op een steen en springt met een boog naar links. Plons in het water. Jan snelt naar de vijver om de bal eruit te vissen. Zoals hij gebruikelijk thuis ook doet. Ik roep hem na. “Er kunnen krokodillen in zitten.” Hij hoort mij niet. Gelukkig kijkt hij eerst of hij het balletje in het water ziet liggen. Niets te zien, en hij komt heelhuids terug. En dan…realiseert hij zich ook dat deze baan niet voor niets het predicaat ‘de wildste’…heeft. Het spel gaat natuurlijk verder. Voortdurend smalle beekjes vermijdend. De habitat voor pythons, denk ik. Geen vlak terrein, maar heuveltjes, stug gras met een stenige bodem. De bal springt alle kanten op, is onvoorspelbaar, rolt met een snelheid die een fatbiker niet kan bijhouden. Gaandeweg verdwijnen er ballen in het water en de ruige struiken. Angstig kijk ik om me heen. Ik hoor hyenagehuil. Maar kan de afstand tussen de dieren en mij niet inschatten. Stoïcijns speel ik door. Na drie holes komt er een golfkarretje met hoge snelheid op ons af. Twee donkere jongens stappen uit. “Wilt u balletjes kopen?” Wat slim. Natuurlijk willen we dat. Inmiddels is onze voorraad aardig geslonken. Dat was hun ook niet ontgaan. Een eindje terug had ik de lokale jongens met stokken in de beken zien vissen. Tja, zo kun je ook je boterham verdienen.

Naar mate de tijd verstrijkt speel ik meer ontspannen en de temperatuur loopt op. Inmiddels is het zo’n 36 graden. We sjouwen met de clubs in een passende tas op het wagentje heuveltje op en af. Af en toe de schaduw van de immense bomen opzoekend. We lopen langs olifantenshit en over impala keutels. Hopende dat de bal daar niet in terecht komt. Vrolijk sla ik een volgende bal tussen de bomen door op naar hole 5. Wat beweegt daar onder de bomen? Vijf aapjes volgen nieuwsgierig het spel in de schaduw onder de brede parapluboom. Mijn bal rolt rechtstreeks naar de beestjes. Ojee, willen ze meespelen? Ik versnel mijn pas. “Blijf van mijn balletje af.” Vlak voor hen blijft de witte bol liggen. Voordat zij met hun grijppoten kunnen uithalen haal ik uit. Vijftig meter verder ploft mijn bal veilig en wel in de buurt van de vlag. Wat een enerverend spel. Nog een klein stukje verder spelen. En dan besluiten we dat na anderhalf uur spelen en kilometers lopen in deze hitte het wel genoeg is voor vandaag. Het is een avontuur om niet meer te vergeten.