Foodart

Foodart

Na het bezoek aan het Krugerpark rijden we naar Johannesburg. Daar nemen we het vliegtuig om na twee en een half uur in Kaapstad te landen. Dan realiseer ik mij hoe enorm uitgestrekt Zuid-Afrika is. Alleen al de kustlijn is in totaal 2800 km. Vanuit Kaapstad rijden we naar Kylemore. Een gehuchtje buiten Stellenbosch. Midden in de wijnregio. Na enkele kilometers zie ik rechts van mij de schamele golfplaten hutjes. Ze zijn er nog steeds. Maar daarna besef ik dat we in een welvarend stuk van Zuid-Afrika zijn gekomen. Daar waar veel geld wordt verdiend. De wijnbouw is daar debet aan. Waar een deel van de economie op draait. Geen potholes in de weg maar een uitstekende infrastructuur. De moderne huizen stralen vooruitgang uit. Dit in tegenstelling tot het noorden van het land. Moderne winkels, supermarkten, rotondes en bedrijventerreinen. Maar ook hier zie ik de zwarte mens in de bediening, de uitvoering van bedrijvigheid. De witte mens zit op kantoor, gaat op vakantie en naar de horeca. Hij en zij laat zich bedienen door de oorspronkelijke inwoners. Die welvarendheid is ook terug te zien in het aanbod van restaurants. Wie de eigenaars zijn laat zich raden. Maar wie zo lekker, creatief en inventief kookt laat zich niet raden. Zo schuiven wij op een zondagmiddag aan tafel voor een lunch. Hier ontdek je wat foodart is. Bijzondere kleine gerechtjes die niet meer te definiëren zijn. Maar een lust voor het oog. Kleine schilderijtjes en sculpturen. Opgemaakt met veel kleurige bloemen en ingrediënten. Zonde om dit aan te snijden. Wat een creativiteit op enkele centimeters. Een andere kant van Zuid-Afrika. Het welvarende gedeelte.