Volle maan in Langebaan

Volle maan in Langebaan

We laten het binnenland achter ons. Rijden over rustige wegen naar het westen. Na twee uur doemen er duinen op. Hoe kan dat vraag ik mij af? Ik was altijd in de veronderstelling dat duinen hoofdzakelijk in Nederland voor komen. Niets is minder waar. Weliswaar zonder helmgras maar met doornige lage geelbloemige struiken. Maar ik zie nog steeds geen zee. Hoe dichter we bij ons doel komen hoe meer ik mij afvraag waar de zee is. En dan draait de weg naar links. Naar Langebaan. Voor me zie ik het onstuimige water. Dus toch. De navigatie loodst ons door het stadje. En dan naar rechts, naar de zee, naar de Sharkbay. De weg eindigt en we staan haaks op de zee. Wat nu. Onze Miep, de navigatie, wijst naar links. Dat kan toch niet? Een autobrede kade langs hoger gelegen huisjes waar de hoge golven overheen klotsen moet de toegangsroute zijn? Ik stap uit en neem polshoogte. Door plassen en over het strand. Een smalle strook verleent toegang tot het doel: het gele huisje. Ik zwaai naar Jan. Ja, toch maar proberen over deze merkwaardige entree. Door plassen en golven die tegen de auto beuken en over zeewier stuurt Jan behendig de auto naar het gele doel. Daar verschijnt een oudere dame. Ze kijkt niet verbaasd maar geeft direct de sleutel af. Ik kijk haar vragend aan. “Ja, dit is de enige toegangsweg.” Maar wat nu als het hoog water is? “Dat is alleen bij volle maan.” Gelukkig is het enkele weken geleden volle maan geweest. Nu kan ik gerust slapen.