Cobra kruist ons pad.

Cobra kruist ons pad.

Vandaag bezoeken we het West Coast National Park. Het ligt bij Langebaan om de hoek. Een uitgestrekt natuurgebied dat langs de westkust boven Kaapstad loopt. Bekend om zijn uitbundige flora, diversiteit van vogels en bokjes, elanden, zebra´s, dolfijnen en walvissen. Waar je volop kunt wandelen en vogels spotten vanuit vogelhutten. Ik heb er zin in. Mijn wandelstokken die ik gebruik om slangen op afstand te houden en de wandelschoenen staan klaar. Ik giet nog even wat heet water in de thermoskan, Jan smeert wat boterhammen en dan vertrekken we. M’n ‘slangenstokken’ blijven zielsalleen in de keuken staan. Vergeten. Na tien minuten rijden komen we bij de poort. De zwarte dame in beige SAN uniform bij de slagboom onderzoekt onze wildcard. Ze geeft en passant nog even een plattegrond met informatie mee. En dan betreden we een voor ons onbekend park. De eerste struisvogels showen hun prachtige bonte bruingekleurde veren en steken hun nek uit. Ik lees al rijdend de brochure door. Ach hier zitten drie soort slangen. Nou in het Kruger heb ik niets gezien. Hier zal het ook wel meevallen. Het waait hard hier langs de kust, de temperatuur is laag en er is niet veel gras maar alleen struikjes. Thuis had ik op de website al een keuze gemaakt uit verschillende wandelingen. Die van vijf kilometer leek mij wel geschikt. Na enkele kilometers draaien we een gravel pad op. Met als eindbestemming een vogelhut. Over een lange houten vlonder tussen een bonte schakering van struikjes bereik ik de hut die deels in zee staat. Het geruis van de golven en gekrijs van de vogels brengen mij in een andere wereld. In de verte zie ik een enorme samenkomst van flamingo´s. Allen met de kop in de veren om weerstand te bieden tegen de heftige windstoten. We rijden weer verder. Ik schrik me lam en duik onder het dashboard. Daar op de weg aan Jan zijn kant ligt een enorme molslag (molesnake). Ik gil. Jan kijkt mij aan. Een slang, waar? Hij rijdt achteruit terug. Maar ja, het beest was ook van mij geschrokken. Foetsie. Dan maar weer verder naar de volgende vogeluitkijkplaats. Na tien minuten rijden staat er voor ons een auto stil met knipperende lichten. En dan zie ik het. Er ligt weer zo’n joekel, een zwarte vette lange molslang midden op weg. Gewoon te liggen. Enige tijd geleden zou ik gezegd hebben: “Rij er dwars overheen.” Maar ik ben toch een dierenvriend geworden die niet mag discrimineren. Het beest glijdt uiteindelijk langzaam uit ons vizier. Voorzichtig wordt de tocht naar Geelbek, een picknickplek, voortgezet. Uitstappen, thermoskan uit de tas en boterhammetjes uit het zakje. Ik hou de grond rond de picknicktafel in de gaten. De wind buldert dus ik kan niets horen aankomen. In de kleine houten groene barak staan wat informatieborden. Mooie foto’s van voorkomende bloeiende planten en dieren. Met een uitgebreid scala aan, ja je raadt het al, wel tien verschillende soorten slangachtigen. Met een volle buik overleggen we om toch maar door de wetlands naar een nieuwe vogel observatiepost te lopen. In de verte zie ik vlonders. Dat stelt me gerust. Maar bij de oploop zie ik een smal paadje tussen het gras door. Jan duw ik wat naar voren en hou angstvallig z’n blouse vast. Na twintig meter schuifel ik ontspannen of de houten vlonder. Bij terugkeer denk ik: “Dit heb ik weer overleefd.” We rijden verder om een wandelpad op te zoeken. Daar waar je vanaf de kust walvissen kunt spotten. Maar dan gebeurt er iets ongelooflijks, binnen een uur. Voor ons op de weg zien we een tak rechtop staan. Een vogel kijkt ernaar. Langzaam naderen we de tak. Jeminee, het is een cobra die zich heeft opgericht. Wie valt nu wie aan? De enorme vogel de cobra of de Kaapse cobra de vogel? Jan roept: ”Foto maken.” Ik tril aan alle kanten. Het is een spitting cobra. Hij kijkt mij aan. Dan spuugt hij in de lens. Mijn nieuwe camera. En dan ook misschien wel in m’n gezicht. Het beest wordt gestoord door onze aanwezigheid. Het aanvalsplan wordt niet meer uitgevoerd. Langzaam kronkelt hij weg. De grote bruine vogel heeft het nakijken. Ik blijf op mijn hoede. Een meter van mij vandaan kruipt hij door het gras. Stel dat hij zich naar mij opricht. Heel voorzichtig schiet ik snel een paar plaatjes. En dan is hij verdwenen. Dan zetten ook wij onze tocht voort. Maar één ding weet ik zeker: ik ga hier niet wandelen! Drie slangen binnen een uur op mijn pad is genoeg voor vandaag. En ook voor de komende tijd.