De geur van Citrus en Rooibos.

De geur van Citrus en Rooibos.

We rijden van de kust het binnenland in. Kilometers weg met evenzo lange stroken met onbebouwd land. Althans wel met landbouwgewassen maar geen huis die dit stuk gecultiveerde natuur verstoort. Goed verzorgde dorpjes met witte huizen liggen ver van elkaar. Plaatsjes met het bekende carré wegen patroon. Niet met een gezellige kern zoals we dat in Europa gewend zijn.

Inmiddels ligt de geur van olifantenshit, verdort gras en stoffig zand van het Krugerpark ver achter ons. Ook de geur en smaak van wijn uit de regio Stellenbosch is verleden tijd. De geur van de ziltige zee, de aangespoelde vis en het kruidige zeewier hebben we vanmorgen achter ons gelaten. Een nieuw gebied, een nieuwe geur, ligt voor me. Het Cederberg gebergte. De grijze Hyundai klimt langzaam tussen de vrachtwagens de pas op. Op 450 meter hoogte geeft de navigatie op de overwerkte smartphone een signaal. Naar rechts, een smalle zandweg op, daar ligt de Piekenierskloof met het verblijf voor enkele dagen. Even later vergaap ik mij aan het uitzicht. Voor me ligt een diep roze keten van kale bergen, dit is Cederberg. Daarvoor lage en middelhoge groene steile heuvels. Het groen van citrusbomen tiert welig als een lustoord. Naast de plantages, die natuurlijk zijn aangelegd, zie je de ongerepte natuur. Ik snuif de ijle zuivere lucht in. Terwijl de zon haar best doet en het aangenaam maakt speelt de wind in de schaduw met de temperatuur. Brrr, ik schuif weer snel uit de schaduw. Maar er is meer.

De volgende dag staat Clanwilliam op het programma. De ´theebus´ van de wereld. Na driekwartier rijden over een tweebaansweg die Kaapstad met Namibië verbindt bereiken we het dorp. Geen wijnproeverij maar een theeproeverij is het doel. Hier groeien volop rooibos struiken. Hier wordt ze middels een fermentatie proces verwerkt tot korte ´stokkies´ die bij ons in de theepot belanden. Het zijn geen blaadjes. De struik lijkt meer op zestig centimeter hoog biezengras. Deze harde stugge stengels zijn het bestanddeel voor de thee. Ze worden in mootjes gehakt en daarna gefermenteerd. Het superlichte spul maar met veel volume wordt daarna in grote jute balen de wereld overgestuurd. De verwerkingsindustrie plakt er een eigen label op.

Na het proeven van diverse bewerkingen van de rooibos thee geniet naturel mijn voorkeur. Die toegevoegde smaken leiden de oorspronkelijke smaak af. Ook voor mij geen body lotion en koffie met rooibos er in. Die ze via een niche marketing aan de vrouw willen brengen. Maar toch ga ik even later door de knieën. Op een dranken lijst tijdens een lunch zie ik een mocktail mojito met rooibosthee staan. Mmm, toch maar proberen met roosterkoek erbij.

Uiteindelijk ligt er nu in mijn koffer een in het Zuid-Afrikaans geschreven kookboek met rooibos recepten en enkele doosjes ´teesakkies´. De uitnodiging voor fijnproevers, jullie lezers, ligt hierin alweer opgesloten.