Onze aarde, die ons telkens weer verrast.

Onze aarde, die ons telkens weer verrast.

De wekker rinkelt. Het is 6.15 uur. Ik stap, niet al te enthousiast uit bed, en spring onder de douche. Er staat ons vandaag, op 5 december, een lange tocht van 800 kilometer te wachten. Een dik uur later rijden we met de blauwe en groene koffer de poort uit. De thermoskan met heet water voor de koffie ligt op de achterbank. Op weg door de Noord Kaap over de N14. Vijfhonderd kilometer over één en dezelfde tweebaansweg richting het noorden. De velden met rooibos struiken en sinaasappelbomen schieten voorbij. Het is duidelijk te merken dat na honderd kilometer rijden dit een verlaten gebied van Zuid-Afrika is. Terwijl de temperatuur langzaam oploopt ligt de geasfalteerde weg als een recht lint over de licht glooiende hellingen voor me. Voor en achter mij zijn geen auto´s te bekennen. Met een gemiddelde snelheid van honderd kilometer per uur zoeven we door het verlaten landschap dat inmiddels de naam Namaqualand heeft gekregen. Een fascinerend gebied met lage bijna uitgebloeide struiken. Hier en daar zie ik ze nog ‘shinen’ licht tot donker oudroze, lilablauw tot purper en zonnebloemgeel. Afgewisseld met rode aarde, stralend wit zand, alleenstaande groene lage bomen met afgetopte kruinen. Een natuur die niet is aangeraakt. Het landschap ademt sereniteit uit. De kilometers schieten voorbij omdat na iedere heuvel weer een nieuw beeld zich aandient. De dorpjes die ver van de weg af liggen zijn dun bezaaid. Benzinestations zijn er niet te vinden. Relaxed en met veel mooie beelden op het netvlies bereiken we na vijfhonderd kilometer Springbok. Een stadje tegen de grens van Namibië aan en waar wel een benzinestation te vinden is. Dus tanken voor de volgende driehonderd km. Nu in oostwaartse richting. Het groen heeft plaats gemaakt voor de door hitte bevangen natuur. De vlakte huisvest grijs steengruis, rode aarde. En dan… zie ik daar fier en trots in alle eenzaamheid de bekende Afrikaanse kokerboom op de enorme steenmassa staan. Wat is ‘ie mooi’! Hoe verder we komen hoe meer de temperatuur oploopt. De steenmassa´s nemen toe. Alsof vrachtwagens hun puin hebben leeggestort. Het is de uitloper van een woestijngebied. Dit gebied is nog desolater dan Namaqualand. Sporadisch passeert een auto. Na honderden kilometers weer op eenzelfde tweebaanssnelweg gereden te hebben kunnen we linksaf slaan. Eindelijk een groen landschap op weg naar het Augrabies National Park. Na verloop van tijd doemt de toegangspoort omgeven door metershoge kokerbomen op. Bij het openen van het raampje van het autoportier slaat de hitte naar binnen. Waar zijn we nu weer in terecht gekomen? Een kwartier later rijden we over mul beige zand naar ons stenen huisje. Ik stap uit en zak weg in een dromenlandschap. Voor ons ligt moeder aarde in al haar oorsprong. Metershoge roze gekleurde rotsen met stenen, rotsen, van verschillende formaten alsof ze net zijn gemaakt. Hier en daar een boom die in een overlevingsmodes staat. De straling van dit gesteente zorgt ervoor dat we het de komende dagen niet koud zullen hebben. Ik hoor het gedonder van een waterval in de verte. In gedachten biedt het verkoeling. We zijn op de plek van bestemming. Wat een verrassende fascinerende omgeving.