Dichtbij en even voelen aan het ontstaan der aarde

Dichtbij, en even voelen, aan het ontstaan der aarde.

De volgende dag ervaar ik aan den lijve de zinderende hitte van meer dan 40 graden. Stoutmoedig loop ik naar het kampwinkeltje om een brood te kopen. Opgelucht haal ik adem als in de gekoelde ruimte binnen stap. Vanaf mijn plakkerige handen leg ik enkele randjes op de toonbank en kijk de goed gevulde vrolijk ogende zwarte dame aan. “Het is vandaag wel erg heet hè”, verzucht ik. Ze glimlacht: “Ach madam, dit is normaal. Kom maar terug als het hier 52 graden is!” Oeps, dan kies ik toch maar voor mijn thuisland.

Die middag trekken we toch maar onze stoute wandelschoenen aan. En rijden verder het natuurpark in. De woestijnbewoners springen enthousiast over de rotsen. Verbaast kijken ze ons aan. De reikhalzende vechtende giraffen schrikken van onze plotselinge komst. Enkele uren rijden we door dit verlaten landschap zonder andere bezoekers tegen te komen. Af en toe ‘zwemt’ de auto tussen de papyrus door naar de overkant van de beek. We vallen van de ene verbazing in de andere. Hier voel je de kracht van moederaarde. Het brein brengt je in een filosofische mediatie. Zwarte stenen die lijken alsof ze net zijn afgekoeld. Bergen opgestapelde stenen alsof het speeltjes van de dinosaurussen waren. De ogen priemen tot diep in de geweldige scheuren van het licht gekleurde gesteente dat voor me ligt. Wat heeft hier ooit miljoenen jaren geleefd? Is hier de aarde ontstaan? Dagen later, terug in de bewoonde wereld duik ik in mijn digitale archief en vind het antwoord.

‘Sowat tweehonderd miljoen jaar geledehet die Drakensberglawas uit die dieptes van die aarde uitgeborrel en hierdie hoë bergreeks wat so gevorm is kon die begin gewees het van stroompies wat later ‘n rivier moes vorm. Ou kurubes het die Koranas dit genoem: die plek van groot geraas, en hulle was bang om naby te kom.