Samenwerken, samen overleven

Kleine regendruppels glijden van het rieten dak van ons hutje. Gele, oranje, gespikkelde vogels vliegen met strootjes op en neer op het ritme van de fluitjes van de rode snavelhoornbill. Hier en daar doen ze zich tegoed aan een plasje water in de braai. Vijf meter verderop valt met een plof een grijze plasticafvalbak in een hutje om. Een clevere aap selecteert de lekkernijen die hem aanstaan. Op een vierkant houten tafeltje staat de laptop op een blauw tafelkleed. Ik denk terug aan die bijzondere ervaringen van gisteren. Op de brug. Rechts een droge modderpoel waar de buffels, impala’s, giraffen, zebra’s iedere druppel water uit de blubber nog proberen tot zich te nemen. Aan de linkerkant beweegt er iets onder de boom. Op zo’n dertig meter afstand van mij. De verrekijker helpt een handje mee. Een handvol hongerige leeuwen ligt in de schaduw. Alle turen ze dezelfde kant op. Oren gespitst. Een grote zwarte vlek stapt door het dorre gras. Een buffel is enkele meters van de roofdieren verwijderd. Als volgens afspraak zie ik ze opstaan. De beesten verdelen zich. Met z’n vieren vormen een denkbeeldig vierkant. Ieder met een eigen aanvalshoek. Ze rennen om de buffel heen, drijven hem op. “Ik ben voor de buffel. Laat hem alsjeblieft overwinnen!” Maar met 5 leeuwen heeft hij geen schijn van kans. En dan…een trotse imponerende buffel jaagt een leeuw weg. Zet een paar stappen richting de andere beesten. De roofdieren taaien af.
Enkele uren later zie ik langs één van de terra rode gravel wegen een ronde grijze betonnen waterbak. Zo’n 2 meter hoog. Een kudde dorstige olifanten zoekt bij deze zinderende hitte verkoeling. Volwassen dieren maar ook jonkies. De slurfen van de grote beesten hangen als stofzuigerslangen in de bak. Het gekletter van water en het geslurp is op afstand te horen. Enkele baby olifanten van waarschijnlijk enkele weken oud lopen tussen de poten onder de buiken van de grote dieren door. Te klein om ook hun slurfje in de waterbak te hangen. Maar dan… wat een liefelijk en aandoenlijk tafereel. De moeder zuigt het water op. Ze spuit het naast de bak voor het jong op de grond neer. De dorstige baby zuigt gulzig met haar slurfje het vocht op.
Enkele dagen daarvoor passeren we tussen de open velden met dor gras, lage bomen met fris groen voorjaars gebladerte een gemengde kudde. Zebra’s, impala’s en gnoes (blue wildebeest). Een ideale combinatie om samen de vijand te weren. Zien (zebra), ruiken (gnoe) en horen (impala).
Luipaarden en cheeta’s zoeken klein wild om hun honger te stillen. Terwijl 2 cheeta’s hun buit, een impala, zitten op te peuzelen wachten gieren geduldig op de takken van dooie bomen. Met kracht trekken de roofdieren grote lappen vlees van het lichtbruine beestje. Ze houden kennelijk niet van de verfijnde onderdelen en de botjes. De beesten vertrekken. De gieren bespringen met velen de restanten. Onder luid gefladder en gepik genieten ze van de kost. De botten resteren nog voor de volgende passanten. De hyena.
Vanuit mijn perspectief lijkt het of deze beestenboel het met elkaar afstemt. Om zo te kunnen overleven.