Olla Argentina

Na een busrit van 7 uur, waarvan we 1 1/2 uur aan de grens hebben doorgebracht met het afhandelen van formulieren, stempeltjes etc., bereiken we El Calafate. Een stadje in Argentijns Patagonië oostelijk van de Andes. Zonder een peso op zak lukt het ons om met een taxi de cabanas te bereiken. Toch altijd handig als je wat Amerikaanse dollars in je money belt hebt.
De volgende dag halen we bijtijds onze huurauto bij Dollarcars af. De avond ervoor was het even stressen om Argentijnse peso’s te bemachtigen. We liepen van bank naar bank van kastje naar de muur. Banken accepteerden de maestro pasjes niet. Ook de Chileense peso’s uit hun buurland weigerden ze te wisselen. Er bestaat een haat (-liefde) verhouding tussen beide landen. Dollars daar draait het om. Ik zag mijn plan om het nationaal park Los Glaciares, onderdeel van de Andes, te bezoeken in duigen vallen. Maar de aanhouder wint. Uiteindelijk spuugt de muur maximaal € 120,- uit. Wij een beetje blij. Dit land zit in een diepe recessie en de geld automaten zijn nogal eens leeg.
Even later duiken we een jeansshop in. Zwaaiend met Chileense peso’s en euro’s. Geritsel onder de toonbank levert ons later een stapel flappen op tegen een gunstiger wisselkoers dan de banken.
Dus wij rijden toch nog in onze Golf 70 km door het verlaten winderige maar zonovergoten Argentijnse landschap. Kale pampa’s met hier en daar grote zwerfkeien vormen nog niet zo’n boeiende omgeving. Bij een grote toegangspoort van het park worden we gemaand om te stoppen. Een aardige knul vraagt naar onze nationaliteit. Goh, wat attent. Enkele seconden later blijkt dat de hoogte van de entree prijs natie gebonden is. Pech voor ons. De weg slingert omhoog. De spanning stijgt. Want we bezoeken wederom een gletsjer doch nu op loopafstand. Terwijl Jan rijdt zie ik op grote afstand de ijsmassa Perito Mereno tussen de bergen opdoemen. Auto parkeren, boterhammetjes niet meenemen. Over een uurtje zijn we wel weer terug. Ik kan niet wachten. Klopt het wat ik heb gelezen?
We zoeken naar het pad en volgen de bordjes. Plots staan we stil. Ik kan mijn ogen niet geloven. Daarvoor ons zie ik het grote witte vlak. We betreden de metalen vlonders en zien dat er links en rechts kilometers lange loopbruggen zijn aangelegd. We dalen de trappen af. Gaan steeds dieper. Komen steeds dichter bij imposante ijsmassa. Dan staan we daar oog in oog met hem. Op nog geen 200 meter afstand. En dan een huiveringwekkend gekraak, even later weer gekraak. De werking van het ijs gaat door merg en been. Scheuren schieten waarneembaar door de muur. Het licht speelt door de nieuwe spelonken. Een koude rilling loopt over mijn rug. De 55 meter hoge, 14 kilometer lange en 2 kilometer brede ijsmassa heeft te lijden onder de temperatuur van vandaag. Het is 25 graden. Ik heb met hem te doen. Hij bezwijkt onder de enorme krachten die hem bespelen. De Perito Mereno laat af en toe z’n kop hangen. En dan met donderend geweld valt een brokstuk van wel duizenden kilo’s van z’n statief in het riviertje. Dat zich tussen hem en ons bevindt. Gebiologeerd staan we te staren. We wachten totdat er een volgend stuk het reusachtige ijskoude lichaam verlaat. Jan houdt z’n videocamera in de aanslag. Vereeuwigt het brokstuk dat nooit weer z’n oorspronkelijke vorm kan aannemen. Gegrepen door het natuurgeweld vergeet Jan de opname te stoppen. Een kwartier later stelt hij dat een wit stilleven ook een rustgevend beeld geeft. Mijn fotocamera zet ik op de sportdrive. Ze draait met dezelfde snelheid als de brokstukken naar beneden tuimelen.
Ik kijk Jan aan: ”dit keer geen dieren spotten maar gletsjer spotten. Mooooi man!”
Hier staat de tijd stil.
Vier uur later arriveren we hongerig bij de auto.