Het verlaten “Patagonia”

We rijden vanuit El Calafate, met een volle benzinetank, 250 kilometer naar het noorden. Langs de oostkant van de Andes door een steppe achtig desolaat landschap. Hier wil toch niemand wonen? Het is vlak, af en toe licht glooiend, doorsneden met riviertjes. Parelgrijze en lindegroene kniehoge stekelstruikjes bedekken de bodem. De auto is een speelbal van de wind. Heeeel af en toe raast een Argentijn ons voorbij. We stappen uit om de verlatenheid in dit stukje wereld te proeven. Pas op voor het portier! Voor je er erg in hebt waait de deur er uit.
Dit is Patagonia zoals Bruce Chatwin beschreef. Stilletjes snuiven we de zuivere lucht op. Dit is het “alleen op de wereld” gevoel.
Aan het einde van de weg bereiken we El Chalten, een backpackers en outdoor paradijs zonder glamour. Liggend tussen de bergen, riviertjes, gletsjers en met rots- en grindachtige wegen. En ongelofelijk veel wind met zand. Hier worden we gezandstraald. Wat zoeken we hier? Net zoals al die jongere backpackers, jongere-oudere wandelaars: de diversiteit van de onbedorven natuur. Maar het heeft ook een keerzijde. Jan kan tijdens de wandelingen wegens de harde en stoffige wind zijn contactlenzen niet dragen. De ondernemers van het plaatsje denken op een snelle en eenvoudige wijze, zonder navenante kwaliteit te bieden, peso’s te verdienen.
Na 4 dagen verlaten we Patagonië om verder te vliegen naar het zuiden “ el fin del mundo”.