Corrupt? Welneeeeeeeeeee!

Het is dinsdag en Tofo, met z’n Caribisch sfeertje, ligt achter ons. De reis gaat verder naar het noorden. De offline navigatie van Jan zijn smartphone meldt 245 km rechtuit en dan rechts af. Na 350 km. en een eind boven de Steenbokskeerkring hopen we in Vilanculos aan te komen. Onderweg zie ik links en rechts moeras met rietvelden. Geen rietpluimen maar rookpluimen. Aan de zijkant van de weg kleine stapels stenen. Handelswaar? En dan valt mijn mond open. Alsof ik mij thuis voel: de Ringoven! Ooit als nostalgische bezienswaardigheid gezien. Hier is het realiteit. Stenen worden gebakken in een 1 ½ meter hoge ringoven. Geschatte diameter van 2 meter. Veel bakstenen zijn hier nog niet nodig. De concurrentie verderop prijst zelfbouwpakketten voor rieten rondavels aan. Dit is voor meer mensen bereikbaar. Na enkele uren rijden merken we dat de leefomgeving meer primitiever oogt. Helrode en knaloranje stukken grond waar open gevlochten vierkanten en rond bouwwerken staan. Hier en daar een kip. Vrouwen in prachtige kleding die vermoedelijk cassave fijn stampen. Het is stil, erg stil op de snelweg. Het is 10 uur en al 35 graden. De stoet vrachtwagens die we in het zuiden te vaak moesten inhalen is totaal verdwenen. Er valt hier kennelijk niets meer te brengen. Geen geld dan geen consumptie. Mijn gedachten dwalen af naar Siërra Leone, Ethiopië…. Het is werkelijkheid en geen “goede doelen” film. Plots ontwaak ik. Jan roept en wijst naar een verkeersbord. Hij is helemaal euforisch. Een bord waarschuwt voor overstekende olifanten. We bereiden ons voor op zo’n grijs geval die zonder omkijken uit de bosjes komt denderen. Oppassen dus. Maar wat rest is af en toe een leguaan van een meter lang die midden op de weg z’n plaatsje heeft ingenomen. Met af en toe een slalom weet Jan die reptielen te mijden. Maar nu zwaaien er ook jongeren leguanen op ooghoogte aan de zijkant van de weg. Handelswaar. Jongetjes die de beesten aan de staart rondzwaaien. We laten deze lekkernij toch maar over aan de lokale bevolking. We passeren regelmatig diverse dorpjes of te wel nederzettingen van enkele huisjes. De snelheid zakt weer van 100 naar 80 naar 60 en soms 30 km. Honderden kilometers achter elkaar remt Jan af, schakelt, en trekt op. In de verte staat een stralend witte blouse en hagelwitte pet te zwaaien. We kijken elkaar aan. Gelukkig dat we onderweg even de 2 pilsjes in de achterbak hebben gelegd. Je mag hier geen alcohol in de passagiersruimte mee voeren. Voor het eerst na al die politiecontroles worden nu wij een keer aan de kant gezet. Een vrouwelijke agente met een bolle witte helm stelt een vraag in het Portugees. ??? Een oudere politiebeambte die het sein tot stoppen aangaf wordt erbij gehaald. In staccato Engels verzoekt hij allervriendelijkst om het rijbewijs. Daarna verwacht ik dat hij om de brandblusser, 2 gevarendriehoeken, 2 veiligheidshesjes, de ZA sticker en de alcoholvrije passagiersruimte vraagt. Niets van al. Jan moet uitstappen. Hij wijst naar de weg achter ons. Even verderop staat een man in een legergroen uniform. Met pet op en staand bij een statief en snelheidsmeter. Ik blijf in de auto zitten om ons rijdend fort te bewaken. Na een tijdje komt Jan terug. “Er staat op de meter 78 i.p.v. 60 km. Maar ik denk dat dit van de auto voor ons was. Gewoon meewerken, geen gedoe. De boete is 1000 meticais= € 14,92. Ik geef hem een briefje en Jan verdwijnt. Dan hoor ik fanatieke politiefluitjes. De drie overheidsfunctionarissen zijn afgeleid. Een vrachtwagen dendert met hoge snelheid voorbij. De wat oudere corpulente baas rent de weg op. Haalt z’n blocnote tevoorschijn en noteert het kenteken. De ander staat met geweer het geheel gade te slaan. Dan alles terug naar Jan. Het duurt even. Ik maak me ongerust. Gelukkig, Jan ploft met een merkwaardige lach terug in de auto. “Hier heb je de helft terug”. Hè? “Toen ik om de rekening vroeg gaven ze de helft terug. Je kunt wel nagaan waar de boete nu blijft. Jammer, nu heb ik geen souvenirtje”.