De “kleine Pedro”

Terwijl we de laatste driehonderd kilometer afleggen in Mozambique passeren al die bijzondere ontmoetingen de revue. Het is voor ons een manier om afscheid te nemen van een land en een volk. Tot enkele weken geleden was het voor ons besmet met de verhalen over de burgeroorlog uit het verleden. Daarvoor in de plaats zijn nu mooie, warme maar ook intens gevoelige ontmoetingen gekomen. Ik denk terug aan Fernando op het brede witte schone lege strand in Tofo. Hij en andere kleinere jongens, Pedro, Marco, Paolo…. verkochten armbandjes. Gemaakt van schelpen en kraaltjes. Allen verkopen in opdracht voor een coöperatie. Hun zusjes, nichtjes maken de sieraden. De moeder van Fernanado werkt in Maputo, een vader is er niet meer. Hij en zijn zusje leven in een hut in de nabijheid van het strand. In denk terug aan Ignatio, de bootsjongen, in Vilanculos. Zijn vader is 13 jaar geleden overleden. Waarschijnlijk was hij toen 7 jaar. Vader stierf aan Malaria. Medicijnen kostten € 8,-. Dit was toen en is nu nog niet voor hun weggelegd. “Medicins are for the Whiteman”.
In mijn koffer liggen enkele lapjes, sarongs. Bij de eerste ontmoeting op een heel kleine lokale markt lagen alleen stukken van 2 m. lang. Eigenlijk tekort. Teleurgesteld kijkt de jonge knul mij aan. Tja, ik wil er toch even over nadenken. Op de kamer gekomen teken ik een patroon voor een tafellaken. Met als doel de lokale bevolking te ondersteunen. De volgende dag tijdens een strandwandeling komt het joch aangerend. Met een lap van 8 meter met afbeeldingen van olifanten er op. Mmm, dat was nu ook weer niet de bedoeling. Toch hebben we hem blij kunnen maken. Er liggen nu 4 maar toch wel kleinere doeken minder in z’n kraam. Even verderop staat een vrolijk ogende groenteboer. Hij wil de hele kraam wel aan ons verkopen. Tot en met de eieren van de buurvrouw aan toe. Met een tas vol overrijp fruit en een prijzige avocado van een marktmaatje erbij, verlaten we de kraam. De groenteboer heeft de dag van z’n leven.
Al keuvelend in de auto constateren we dat we makkelijk contact krijgen met deze mensen. Zowel op een serieuze als een humorvolle manier. Dit in tegenstelling tot de gekleurde bevolking in Zuid-Afrika. Jan slaat rechtsaf en draait de ringweg bij Maputo op. Opgelucht halen we adem. Dit keer rijden we niet door die hectische stad. Op de heenweg stuitten we op een wegafsluiting. Dit i.v.m. de bouw van een viaduct. Benieuwd hoe dit nu van de andere kant eindigt. Twintig kilometer verderop, langs de weg, zwaaien jongens met gekruiste armen. Iedereen die voor ons rijdt negeert hun. Totdat wij ook plotseling van een moderne 4 baans teerweg op een hobbelig zandpad terecht komen. Borden ontbreken, geen enkele aanwijzing. Wat nu? Auto’s rijden kris kras door elkaar heen. Ze rijden allerlei kanten op. Het is een kakafonie van voertuigen. Wij rijden in de steeds meer stijgende temperatuur door de kuilen en mulle zand. Het aantal wagens neemt af. We kijken om ons heen. De ene schiet rechts van de boom de andere links en volgende is verdwenen tussen golfplaten hutjes. Plots rent een jongetje naar onze auto. “Border”, hij gebaart dat Jan links af moet. We zien een smal zandpaadje. Een vrachtwagen schiet voorbij een rijdt rechtdoor. Dit lijkt geloofwaardiger. De kuilen worden dieper, de uitgesleten sporen dieper. Het jongetje ziet wat we doen. Hij rent. En dan zie ik een blauw broekje, een wit met blauw gestreept t-shirtje met teenslippers voor de auto uit rennen. Het jochie van ongeveer 8 loopt steeds harder. Zijn korte beentjes zwiept hij naar achteren. Het kan toch niet waar zijn? De kleine rent achter een vrachtwagen aan. Het jochie geeft Jan aanwijzingen waar de sporen niet zo diep zijn. De tranen springen in m’n ogen. Rechts liggen roadblocks. Ook daar geeft “de kleine Pedro” Jan hints voor het manoeuvreren. En dan zet hij het weer op een lopen. Ver voor de auto uit. Het is inmiddels 35 graden. De afstand tussen hem en de auto wordt groter. Uit voorzichtigheid schuiven we heel langzaam over het onbegaanbare pad. De tranen biggelen over mijn wangen. En dan na, gevoelsmatig 2 kilometer rennen en worstelen door het zand, is het eind in zicht. De “kleine Pedro” stopt. Hij loopt naar Jan toe. Zijn oogjes draaien weg. Buiten adem zegt hij: “That is the way my frends”. Ik wil hem wel knuffelen maar draai me om. Om niet mijn betraande gezicht te tonen. Jan geeft hem een forse beloning. De “kleine” heeft het verdiend. Waarschijnlijk heeft hij en hopelijk z’n familie weer voor een paar weken brood.