Vanaf een afstandje bekijken

Vanaf een afstandje bekijken

Af en toe moet je iets van een afstandje bekijken. Nog even voor ons vertrek naar eiland nummer zes. Om de hitte voor te zijn zet ik het ontbijt, vroeg op de ochtend, vanaf de buitenkeuken op de planken tafel. Even later lopen we bij een oplopende temperatuur naar dertig graden met dikke kunststof zwemvesten om. Daaronder zwemkleding en rubberen schoentjes met gaatjes. De ontbijtplek is slechts vijf meter verwijderd van het pietepeuterige maar o zo rustige witte zandstrandje. En daar ligt een cyclaamkleurige tweepersoons kajak. We trekken de kajak richting het water van de baai in Cul de Sac. Maar na twee stappen zakt Jan tot halverwege z’n kuiten in het slijk en de modder. Even krijg ik flashbacks van het wad lopen. Ik volg de boot. Terwijl ik m’n voeten verzet ruik ik de penetrante geur van de modder. Even doorzetten. Zo snel mogelijk m’n achterste laten vallen in het wiebelige roze ding. En dan vooruit met de peddels. Helaas zijn we daar niet zo bedreven in. Vooral als je beiden een andere richting voor ogen hebt. Dan maar om beurten peddelen. Langzaam verdwijnen we uit de baai. “Linksom langs de landtong” zei de eigenaar. De kajak hoort bij de gehuurde studio. Een onderkomen dat zich aan het einde van de weg in het noorden van het eiland bevindt. Een rustige en eenvoudige plek. Maar met een bijzonder uitzicht op een baai. Om de bocht zie ik Pinel liggen. Het kleine eiland in de oceaan lokt ons. Naarmate we verder van de kust af raken wordt de golfslag wordt heftiger. De wind neemt toe. Om eenzelfde richting op te peddelen geven we om beurten onze krachten aan de zee. Even niet stil staan dat hier allerlei vissen en zeedieren onder ons voorbijgaan. Van haaien tot zeepaardjes. De armspieren moeten flink werken om door de flinke golfslag en tegenwind een weg te vinden. En dan na 25 minuten zie ik een hagelwitte oever. Opgelucht dat we de oceaan getrotseerd hebben stappen we uit de boot. Een Caribische koffie staat klaar bij een idyllische bar op dit kleine eilandje. Lurkend aan de koffie zien we op afstand de vijf oude vulkaankegels van Sint Maarten. Na deze energie boost was het een peulenschilletje om met de wind in de rug terug te peddelen. Voldaan en ploeterend door het slijk verlies ik een zwemschoentje. Gelukkig met diep graaien vind ik hem terug. Weliswaar met een zwarte stinkende hand. Om het avontuur te vieren en deze laatste avond op Saint Martin wordt een tafeltje bij een Frans restaurant voor de avond gereserveerd. Het was een ouderwetse klassieke Frans keuken.