Tula

Tula

Tula, Tula, het echode door mijn hoofd. We rijden naar de Grote Knip. Een voormalig okergeel landhuis van een plantage aan de westkant van het eiland Curaçao. Bij het uitstappen stappen we in de historie. Een plek waar je de stilte en de pijn ervaart. In de zinderende hitte staan we voor de witte gebalde vuist. Iemand, een slaaf, Tula was zijn naam, die gewoon vroeg om een beetje vrijheid. Die samen met onderdrukte slaven van andere plantages onder het juk van de Nederlanders wilden komen. In 1795. Nee, de opstandelingen werden met militair vertoon gemarteld en neergeslagen. Onze voorouders die meenden mensen in bezit te hebben. Voor zich te laten werken van vijf uur ’s morgens tot zonsondergang. In de vochtige hitte. Om op de schrale grond aardappels, indigo, en allerlei andere planten te laten verbouwen. We staan te turen naar het witte monument, een grote vuist en een keten. Voor en achter ons gele stenen panden van de eigenaar, een Nederlander, lang geleden. De dag ervoor bezochten we, in het uiterste westen, het landhuis Savonet, een voormalige plantage. Het is nu verheven tot natuurgebied. Maar hier ook een landschap met dorre struiken met doorns en cacteeën. Wat moet een Nederlander toch in deze hitte met zulke dorre grond. Zelf in de schaduw en het zeewindje in het landhuis zitten. En toekijken of de horigen wel doorwerkten in de ondragelijke hitte. Met bekraste lijven door de doornenstruiken. Maar Curaçao was ook een hub voor de slavenhandel. Een overslagstation, omdat mensen producten waren geworden. Aanvoer van Afrika naar Amerika. Tula was de leider van de slavenopstand. Helaas had hij op dat moment geen resultaat. Hij werd gemarteld en geëxecuteerd. Maar de toon was gezet. De roep om emancipatie werd daarna steeds luider. Terug inons huisje aan de Westpunt las ik dat uitgerekend op die dag Willem Alexander een speech in Suriname op 1 juli houdt. Ik moet bekennen dat ik enige tijd geleden dacht dat het slavernijverleden historie was. Ik ben niet verantwoordelijke voor de gruweldaden van onze voorouders. Nu je op deze eilanden rondreist sta je met beide benen op een stuk grond waar je gast bent. Dat gold ook voor de Nederlanders in het verleden. Maar hoe kun je de excuus omzetten in echt iets daadwerkelijk rechtzetten? Curaçao is een zelfstandig land binnen ons Koninkrijk. Met geld afkopen? Ik denk het niet. Eeuwen geleden moesten mensen hier in feite de economie van Nederland helpen laten groeien. Moeten wij, niet als slaaf, nu zelf het land niet helpen? Niet met geld toeschuiven. Maar met het leveren van windmolens en zonnepanelen. De energie o.a. elektriciteit is hier schaars en kostbaar. We kunnen een bijdrage leveren aan het verbeteren van de infrastructuur. Het zijn zomaar wat gedachten omdat het verleden met het barbaarse optreden van onze voorouders niet zomaar uit te wissen valt.