Het eiland Chiloé, houten huizen met visschubben

Het eiland is omgeven door de Pacific. Heeft een afmeting van 250 x 35 km. met 130.000 inwoners. Er staan onvoorstelbaar veel houten kerkjes. Velen zijn als nationaal monument aangemerkt. Deze, de houten vissershuisjes op palen en de tradities maken dat dit eiland onder Unesco valt.
Er staat niet 1 villa kakelbont maar alle huizen zijn geverfd in voor ons incourante kleuren. Een houten huis met lila dak, oranje geschubde muren en kobaltblauwe kozijnen, een okergeel dak met smaragdgroene wanden en paarse deuren is geen uitzondering. ’t Is maar wat je mooi vindt. Alle huisjes zijn van hout en staan op palen. Het sterk wisselende getij en de vele regen dwingt deze architectuur af.
De muren bestaan uit over elkaar liggende korte plankdelen. De uiteinden zijn in allerlei vormen met een figuurzaag bewerkt. Het moet op visschubben lijken.
Voor ons, in Castro, staat een botergele houten kerk, de grootste van Chiloé, met lila en roze dakjes op de punten van de torens. We besluiten op zondagmiddag om daar eens een kijkje te nemen. De open deur nodigt ons en andere belangstellenden uit. Binnen gekomen storten we ons onbedoeld in een mis. We worden gegrepen door fado muziek. Een heftige meeslepende stem met gitaarmuziek waarbij de tranen in je ogen schieten. Stilletjes schuiven we achter in de kerk in de banken. En dompelen ons onder in de religieuze sfeer. De korte Spaanse en Latijnse intermezzo’s van de pastoor nemen we voor lief. Totdat hij zich opricht en met de wijwaterkwast zwaait. Nu is hij voor ons zichtbaar. Tot onze schrik beseffen we dat er iets mis is. We zijn op deze zondagmiddag in een uitvaart terecht gekomen.
De belangrijkste bestaansbron op dit eiland is de visserij. We hebben ons over gegeven aan het nuttigen van dit lokale voedsel. Ieder een dozijn verse oesters, tussen de middag, voor een habbekrats achter over slaan. Terwijl we die ochtend ook al ontbeten met gerookte zalm. Vervolgens ’s avonds ligt er weer een zeepaling op het bord.
Overdag genieten we van een wandeling door een enorm nationaal natuurpark dat grenst aan de Stille Oceaan. Metershoge gele brem, roze fuchsia’s, lila lupines en rode bloeiende struiken groeien in de duinen. Wilde paarden lopen over het strand. Maar wat ons het meest trof was een oerbos. Eeuwen oude bomen, levende en dode, met mossen in allerlei tinten vormen een ondoordringbaar bos. Een pad slingert door dit stukje oerwoud met respect voor de natuur. Even staat hier op Chiloé de wereld stil.