Hé Mama,

Ploeterend door het mulle zand onder de snikhete zon spreekt een vrouw mij aan. Ik kijk in vragende bruine ogen, een zeer donker gezicht waarvan ik de leeftijd niet kan schatten. Snel werp ik een blik naar haar kleurige met grote motieven omslagdoek. Die om haar heupen is geslagen. “Mama can I help you?” Een andere vrouw trekt mij bij het roepen van Mama weg van een voorbijgaande auto. Ik leg uit dat ik brood zoek. De dame neemt Mama bij de arm. Twee tellen later sta ik bij haar buurvrouw voor de kraam. En inderdaad brood. De daadkrachtige vrouw vraagt of ik ook bij haar kraam groente wil kopen. Helaas moet ik haar teleurstellen. Wel zoek ik melk. Oké, ze sleurt Mama naar de buurvrouw aan de andere kant. En zie daar, verborgen achter in de kraam staat melk. Te duur voor de lokale bewoners; € 2,00. Jan komt aangesneld. Hij is onderhand door de lokale bevolking tot Papa gedoopt. Want 65 plussers kennen ze hier amper. “Ze hebben ook wijn”: zeg ik. “Geen groene”. Ik denk terug aan het etentje gisteravond. De ober bracht de wijnkaart. Jan zocht een witte wijn uit. Nee, die hadden ze niet. Alleen rode en groene. Jan kijkt mij verbaasd aan: groene wijn? Daar heb ik nog nooit van gehoord. Misschien vino verde grapte ik. Even later komt de man vol trots met een fles groene wijn aan: Portugees: vino verde.