Selamat Makan

Selamat Makan

Eten hier in Maleisië is erg belangrijk. Je ziet meer eethuisjes en eetstalletje dan winkels. Vooral de avondmarkt, nachtmarkt (Pasar) genoemd, is een veel bezochte plek. Het lijkt wel of iedereen uit eten gaat. Op dit soort plaatsen kun je voor enkele euro’s heerlijk schransen. We hebben veel bijzondere gerechten en voedsel geproefd. En vooral ons vaak verbaasd. Het ontbijt dat je aangeboden krijgt bestaat voor 95% uit warm Aziatisch eten. Het is veelal scherp en er wordt veel suiker en olie in verwerkt. De groenten hebben een stevige bite. Op Borneo lagen er vaak stokjes naast het bord. Voor de locals en Aziatische toeristen is dat geen probleem. Voor mij blijft dat toch onwennig. Die plastic dingen glijden voortdurend tussen mijn vingers weg. Ik vraag om bestek en krijg eindelijk weer een hap nasi door mijn keel. Terwijl Jan aan een kippenpoot zit te kluiven zie ik de buurvrouw haar pootje met stokjes eten.

Het is onvoorstelbaar hoeveel hier met bladeren uit de natuur wordt gedaan. Palm-, bananen- en pandan bladeren worden op het bord onder het gerecht gelegd. Hierdoor blijft het servies enigszins schoon. Maar ook worden er allerlei lekkere hapjes en rijst in verpakt. De geur van het blad dringt in het voedsel.

Aan het einde van het bezoek aan de markt, tijdens de kookworkshop ,kocht de chef een meter lange spies met vis in geroosterde bananenbladeren voor ons. Een magere oude man roosterde dit buiten bij een kraampje. Nu zijn we erg voorzichtig om bederfelijke spul zo te kopen. Koek en zoetigheid is niet zo’n probleem. Maar een gegeven paard…Thuis gekomen maak ik een bananenblad open. Er zit inderdaad visvlees in. Toch maar voorzichtig even proeven. Het is heerlijk. Ik heb de neiging om de hele zak leeg te eten. Even verstandig zijn. Het spul heeft uren in de hitte gelegen. Dus dan maar de prullenbak in. Geen risico’s nemen.

Af en toe bestel ik een sapje bij de maaltijd. Zo ook deze keer, mangosap. Wat schetst mijn verbazing: er wordt voor mij een groot glas sap neer gezet. Met er bovenop een flinke toef slagroom.

Tijdens de ramadan hebben we af en toe, na zonsondergang, samen met de locals van een buffet mee gegeten. Tussen de schalen stond een grote kerststal. Althans dat dachten we. Het bleek een miniatuur van een traditioneel kampong huis te zijn. Zo zie je toch paralellen tussen ons kerstfeest en het ramadanfeest hier.

In de koelere hooglanden vind je weer een andere cultuur. Het is vroeg donker en we struinen de straten af naar een eet plek die ons aan staat. Een bord ‘steamboat’ restaurant verwijst naar de eerste verdieping van een verzameling winkeltjes in een saai betonnen gebouw. We zoeken het etablissement op en staan bij de ingang van de open ruimte. Daar is de ‘steamboat’ denk ik. Een vriendelijke ogende vrouw van middelbare leeftijd met mondkapje voor vraagt of we komen eten. Ik kijk rond en zie geen onbezette tafeltjes. Het is zondagavond en kennelijk hebben weinig mensen zin om te koken. Bevestigend knikken we naar haar. Jan vraagt naar de menukaart alvorens we aan iets onbestendigs blijven hangen. Die is er niet. We hebben ‘steamboat’. Eh, wat is stoomboot? Kun je dat eten? De dame in zwarte pantalon en wit koksbuis legt uit dat het iets met soep te maken heeft. Ach laten we maar proberen. Even later zitten we tussen tal van families aan een lichtgroen planken tafeltje. Met een soort geel campingbrandertje er op. Ik kijk rond wat er gebeurt. Nu wordt het duidelijk. Je moet je eigen eten klaar maken. De dame vraagt welke soort bouillon wij lusten. Jan kiest voor paddenstoelen- en ik voor tomatenbouillon. Na enkele minuten staat een soeppan, die uit twee gedeelten bestaat, op het gasbrandertje. Er wordt een flinke schaal gesneden kool, wortels, tomaten, taugé, visballetjes, kippen- en rundvlees stukjes neergezet. De gastvrouw wijst naar de andere gasten. We moeten maar kijken hoe zij eten en dan nadoen. De groenten verdwijnen in een grote houten sleef en dan in de soep. Aha, het lijkt op een Chinese fondue. Regelmatig komt de eetcoach langs. We hebben nog twee eieren liggen. Lusten we die niet? Wat moet je er mee? Ze tikt een ei kapot in de pollepel en legt die in de tomatensoep. Even later ligt er een gepocheerd ei op m’n bord. Jan gaat zelf aan de slag. Tikt z’n eitje kapot en legt die in de paddenstoelen bouillon. Helaas is er even later geen ei meer te vinden. Maar iedere keer zeggen we weer tevreden Selemat Makan, eet smakelijk.