De Hof van Eden (Olifants).

Het is 7 uur. Opstaan is een feest. Ik zit onder de rieten overkapping van onze rondavel, te staren. Het geluid van de hyena’s, van gisteravond, is weggestorven. Voor mij cirkelen de gieren boven de vallei. Zoekend naar de restanten van de prooi van hun medebewoners van dit paradijs.
Met mijn verrekijker tuur ik naar de rivier die door het dal loopt. Deels droog gevallen. De lage rotsen steken triomfantelijk tussen het nog groene gras en het rode zand uit. Hier en daar zorgt een boom voor wat schaduw. De waterbokken maken daar maar al te graag gebruik van. Ook een zebra slentert in de vroegte nog wat rond. De temperatuur loopt langzaam op. De zon straalt trots tegen de helderblauwe hemel. Zou het vandaag, 22 december, weer zo heet worden?
Al mijmerend besef ik dat we een goddelijk uitzicht hebben. “Een hut met een vieuw” zoals dat heet. We kijken elkaar aan en dromen weg. Zie je hier voor je dinosaurussen lopen? Een vallei die in eeuwen en allerlei tijdperken door dieren is bewoond. Wij mensen zijn slechts gast.
De bavianen, die gisteren met z’n tienen naast elkaar, op een rots over de rivier uitkeken hielden ons de spiegel voor. Zij, onze voorgangers, vinden het nog steeds interessant om het panorama van de rivier te bewonderen. De spetterende en brullende nijlpaarden te bekijken maar wel op veilige afstand houden.
We genieten op ons terras van het concert der dieren. De vogels met gele en rode snavels, een blauw-, zwart-, wit- of oranje vederdek, de marabu’s trakteren ons op ontroerende fluitsalvo’s. In deze partituur is af en toe een rol weggelegd voor het nijlpaard en de baviaan, een bas en een schelle viool. Het geruis van de stroomversnelling van de rivier bepaalt het ritme.
En wij……..zitten op de eerste rij.