Leven vanuit een koffer

Leven vanuit een koffer is voor ons synoniem met reizen. De mobiele inboedel. Wat kun je toch met weinig toe. Na 4 maanden blijven we ons dagelijks nog verbazen. Je houdt je voor: ‘s lands wijs ‘s lands eer. Zelfs binnen de landsgrenzen zijn er grote verschillen in de dagelijkse gebruiken.
Na 19 vluchten en 59 verschillende overnachtingsplekken kom je toch nog voor verrassingen te staan. Zoals deze bizarre vertoning. Naar het ontbijt met de kabelbaan. We verblijven op het bergachtige eiland Koh Chang in het zuidoosten van Thailand niet ver van Cambodja verwijderd.
De kamer ligt aan zee. Voor ons de ruisende zee, de palmen, het witte strand, de ondergaande zon, achter ons de jungle met de steile bergwand. De wanden zijn zo steil dat het bijna ondoenlijk is om naar de ontbijtzaal te lopen. Als je niet tijdig uitstapt verdwijn je in de jungle, het tropisch regenwoud. Aan te bevelen zo’n hike daar, op zoek naar al die bijzondere specimen pythons.
Ik kies toch maar voor luieren aan het strand. Gelukkig Jan ook.
Zojuist een kopje koffie besteld. We liggen heerlijk op ons bedje op het strand. Voor het eerst in 4 maanden wordt de koffie geserveerd in een mok. Heerlijk. En geen speculaasje of koffieleutje erbij maar …soepstengels. Een Thaise gewoonte? Of was de thaaithaai op?
En dan die keer dat we een biertje bestelden. Geen glas erbij maar wel een rietje in het flesje. Ze zijn dol op rietjes. Op het vliegveld in Bangkok ontvingen we de koffie in een beker en …..met een rietje. ‘s Lands wijs ‘s lands eer.
Spinnend als een poes in de zon laat ik de belevenissen van de afgelopen dagen de revue passeren. Over gebruiken en rituelen gesproken; de verwerking van de dood is er zo één. In India beschreven we de lijkverbranding bij de Ganges. Tijdens een wandelingetje in een klein dorpje, Pai, in het noorden van Thailand, liep ik het terrein van een tempel op. Terwijl Jan in het zonnetje genoot van z’n e-reader en waarschijnlijk z’n 30ste boek verorberde, verkende ik de omgeving met de talrijke zwerfhonden. Het maakte mij, ondanks de nodige rabiës injecties, toch wat huiverig.
Het is in Thailand niet ongewoon dat in een nederzetting met enkele huizen een tempelcomplex van een royale omvang staat. Een bonte tl- verlichting trok mijn aandacht. Terwijl ik het terrein opliep zag ik links van mij op een bordes enkele in het oranje gehulde monniken zitten. Vriendelijk knikten we elkaar toe met de handen gevouwen op borsthoogte. Een boeddhistische groet die ook ik hier mij eigen heb gemaakt. Rechts van mij speelden kleine jongens met lange bamboestokken. Ondeugend luidden ze de bronzen tempelbellen op een oneigenlijk moment. Daarachter zag ik een witte stoepa van 2 meter hoog staan. De gekleurde TL verlichting kaderden de stoepa in. Enkele vrouwen hielden hier kennelijk de wacht. Iets in mij zei dat ik m’n camera moest laten rusten. Blijkbaar had een van de Thaisen mijn verwonderde blik waar genomen. Even later stond ze naast mij en verklaarde dat oma was overleden. De baar met herdenkingstempeltje waren in gereedheid gebracht voor het afscheid van de volgende dag.
Nu hebben wij tijdens onze reis regelmatig lokale gidsen ingehuurd. Het voordeel is dat je dat veel kunt vragen en te horen krijgt over het leven van de lokale bevolking. Sap, dit keer onze gids, legde uit hoe het afscheid nemen van dierbaren in Thailand plaatsvindt. We reden langs een begraafplaats waar “oma” gecremeerd zou worden. In het noorden van Thailand gebruikt men een open houtvuur. Stoepa, kist etc. wordt in het bijzijn van familie verbrand. Direct waarneembaar totdat de dierbare tot stof, as, is wedergekeerd.
Na 4 maanden reizen is de voorraad medicijnen, malariatabletten en hoogtepillen, geslonken.
De flesjes deet en hand desinfectant raken op. Heerlijk wat meer ruimte in de koffer. Dat betekent inkopen doen. Al blijft het woekeren met de ruimte en het gewicht.
Regelmatig kan ik de verleiding tot inkopen niet weerstaan als we wederom hand- en hard werkende vrouwen tegen komen. Zij zijn meestal met eeuwenoude technieken bezig. Houden daarmee de tradities in ere. En dat wil ik wel sponseren. Jan schreef onlangs iets over de bergvolkeren, Lisu, Lihu, Karen (langnekken). Zij zijn bekend van de regenboog borduurwerken, molatechnieken, quilten en het weven. Met lange nekken volgen ze hals reikend de ingewikkelde patronen achter een eenvoudig weefgetouw. De Lihu’s hebben kennelijk geen tijd tekort. Eerst stof in smalle reepjes van 1 cm knippen, dan op een ondergrond naaien en decoreren met Birmees zilver. Een werkstuk waar 2 jaar aan gewerkt wordt is niet ongebruikelijk. Ik kon het niet laten om enkele, soms zeer kleine, stukjes van de handwerken in de koffer te stoppen. Gelukkig was er ruimte ontstaan omdat mijn jurk op borsthoogte was gescheurd. En aangezien ik niet in Patpong terecht wil komen verdween het exemplaar in de prullenmand.
Bij Thailand denk ik aan zijde. Net zo als bij India en China. Op safari door de zijde jungle is niet eenvoudig. We hebben inmiddels talrijke zijderupsen kruipend, in diverse stadia, in rieten mandjes gezien. Zijdefabrieken laten het proces van mot tot kassa haarfijn zien. Doch dat de verkoop aan een zijden draadje hangt door hun hoog geprijsde artikelen is nog niet tot hun door gedrongen. Zonder jeep maar met bezweet lichaam struinden we langs diverse “tailors”. Totdat we de gekroonde stijl, haute couture ontdekten. Met de nodige Thaise egards werden we in de kleine doch met exclusieve ontwerpen ingerichte ruimte ontvangen. Als collega’s onder elkaar was er al snel een klik. Binnen een mum van tijd stonden we in de keuken van deze in Frankrijk opgeleide modeontwerpster. Een kennismaking met haar internationale studenten illustreerde haar, voor mij herkenbare, werkwijze.
De jacht kan niet voorbij zijn voordat er is raak geschoten. Enkele dagen geleden vond ik mijn prooi. Thaise en Chinese zijde in een ensemble naar eigen ontwerp en op maat gemaakt bij K. Armani. Nu, helaas een illusie armer. Merkwaardig genoeg werd het tijdstip van aflevering telkens opgeschoven.
Tot overmaat van ramp bleek tijdens de finale slag het ontwerp zonder overleg gewijzigd te zijn. Hevig teleurgesteld accepteerde ik de helft van het pakje. Als troost bracht Armani mij achterop zijn motor terug naar het hotel.
Gelukkig was daar mijn lieve ega om mij echt te troosten.