Een tropische verrassing

Het is nu volle maan. De zee, de golf van Thailand, ligt aan mijn voeten. Het eindeloze geruis van de rollende golven op het strand doen mij wegzakken in de tijdloosheid. Het water kruipt omhoog. Het strand voor mij dat zo’n 300 km ten zuiden van Bangkok ligt, draagt nog de voetstappen van mij. Morgenochtend worden we gewekt door het geruis van de palmen, de zonnestralen die de roomwitte gordijnen penetreren en de zee die op 10 meter afstand van ons bed de schelpjes en krabbetjes op het strand werpt.
Ook dit is Thailand, zon zee en strand.
Nietsvermoedend boekten we in Bangkok een verblijf in Pran Buri. Nooit van gehoord. Maar het ligt aan zee. Eén maar, de gewenste accommodatie was niet geheel voor de geplande periode beschikbaar. Of we een gratis up-grade wilden. Ach, we zien wel waar we terecht komen.
Met een koninklijke ontvangst in een kleinschalig oord nestelden we ons in de open lobby. Een glaasje transparant sap met een groen vetplantje er in bracht verkoeling. Op mijn vraag wat ik nu precies tot me nam kwam geen Engelstalig antwoord.
In escorte begaven we ons naar room 101. Tot nu toe beslist niet het kleinste kamertje waarin we hebben geslapen. Een vrijstaand huisje. Vanuit bed de zee zien en horen, vanuit bed de eigen jacuzzi inspringen, vanuit bed de etherische geuren opsnuiven die ’s avonds door het personeel middels een kaarsje verspreid worden. Je wordt hier in de watten gelegd, zelfs met een zakje jasmijnrijst dat je op je ogen voor het slapengaan moet leggen. En dan al die teksten in boekjes en de menukaart. Het klinkt allemaal zen, neem rust, neem de tijd, neem afstand van de hectiek, geniet van jezelf en de ander. Het voedsel is bijna bij volle maan bereid. Zuivere en verse producten uit eigen tuin. ’s Morgens ontbijten we op ons eigen terrasje, zien de opkomende zon boven de zee hangen. We kijken elkaar aan: wat zullen we vandaag eens doen? Vooral niet haasten.
“Op de fiets naar Myanmar, Birma”: roep ik. Het ligt op 50 km afstand. “Zullen we maar eerst eens het nabij gelegen vissersplaatsje bezoeken?”: stelt Jan voor. Bij een temperatuur van 30C, terwijl Nederland druk doende is met de Elfstedentocht, peddelen we over een rustige smalle kustweg. Hier geen toeristencentra, geen winkeltjes met ansichtkaarten. Open hutjes waar de gehele familie de visvangst van die nacht zit te verwerken. Visjes bevrijden uit de mazen, netten boeten, vissen schoon maken. De geur van een visafslag komt ons tegemoet. Op roosters ligt de vis in de open lucht te drogen. Eenmans bootjes liggen op het strand te wachten op de volgende jacht. We bereiken het dorpje. Stalletjes, kramen, brommers met zijspan overal hangt, zit en staat vis op. In allerlei formaten met en zonder vel. Of wil je alleen het velletje kopen. Alles kan.
Om te voorkomen dat we met rotte vis thuis komen besluiten we door te fietsen naar de lokale markt. Seafood hoort bij Thailand. Treffen wij het als visliefhebbers. Ooit grouper gehad? Hij ligt met kop en schouders over je bord op de placemat. De staart wijst naar de tafel. En de middenmoot, enkele vierkante centimeters, stilt je honger niet. Ooit barracuda gehad? Jan heeft nog spijt dat hij geen zwarte schorpioenen die op de menukaart stonden heeft gegeten. Ik had niet zo’n trek in die beesten. Iets onbekends zien en niet eten, dat overkomt Jan geen tweede maal. Gefrituurde barracuda in stukjes drijvend in de sweet en sour saus. Het is aan te raden.
Geweldig, fietsen door de markthal en je tropisch fruit inkopen. Er is zoveel lekkers. Het fietsmandje lag vol met roze fruit met groene pikkels, beige kleine balletjes en druiven. Thuis zoeken we de namen wel op.
Lieve attente mensen om je heen die met veel toewijding te helpen, lekker luieren aan het strand, heerlijke vis, sappig fruit dat is Thailand. Maar ook Thaise massage.
Tijdens ons beider ochtend briefing besloten we ons hier ook maar eens aan over te geven. Op een vierpersoons matras, dat eerder doet denken aan een orgie dan aan massage, langs de kant van de weg, vleiden we ons. Ik maakte mij klaar voor het genot van anderhalf uur. Terwijl mijn voeten ter hand werden genomen hoorde ik auto’s voorbij zoeven. Iets meer brommers schetterden over de anders zo rustige weg. Hoe kan dat? Het is toch zondagavond? Vermanend sprak ik me zelf toe: “ontspannen”. Mijn benen werden linksom en rechtsom gedraaid alsof het elastiek was. Wat denkt ze wel, dat ik bij het Scapino dans? In het aangrenzende open eethuisje hoorde ik serviesgerammel. Tafel dekken of afwassen? “Relaxen, Yvonne”. Mijn nek werd met krachtige hand aangepakt. Nog snel kon ik een blik op Jan werpen. Kreeg hij dezelfde aanpak? Een hond blafte en gromde. Liep hij onder de matrassen door? (of waren het slangen?) Al de huisjes en hutjes zijn hier op palen gebouwd i.v.m. mogelijke vloedgolven. Het gegrom hield op. Ik glee weg.
Anderhalf uur later zat ik heerlijk relaxed achter een beloning van de masseuse, pineapple.
“Tomorrow again?”